Donald MacPherson maakt klassieke doedelzakmuziek. Muziek genaamd pibroch die speciaal voor de doedelzak gecomponeerd werd tussen 1537 en 1747, voor de clanhoofden. We horen hier één man en zijn doedelzak in stukken die tussen de tien minuten en een kwartier lang zijn. Dat is lang, voor een doedelzakstuk.

De eerste reactie, hier in huis, was: “wat is dit saai!” Er zit inderdaad op het eerste gehoor weinig variatie in en er worden geen sensationele toeren uitgehaald. Maar dan staat er in het boekje bij deze lange cd (vijf kwartier) een citaat dat ons toch nieuwsgierig maakt:

“I would go 20 miles to hear a piper, but I would go 120 to hear Donald MacPherson”

Toch maar eens beter luisteren dus. En dan gebeurt het wonder – de muziek blijkt na een poos een bijna hypnotiserend effect te hebben. Er lijkt niet veel te gebeuren, maar dat is ook gezichtsbedrog, want er zijn kleine verschuivingen, er is een bijzondere gelaagdheid die je soms eraan doet twijfelen dat er maar één doedelzak te horen is. Kortom – als je bereid bent je aan deze muziek over te geven is er meer dan genoeg aan te beleven. En het wordt ook al snel duidelijk dat we hier te maken hebben met een fenomenaal goede doedelzakspeler die elke noot perfect speelt.

De cd is uitgegeven door Barnaby Brown die er bovendien een fraai boek omheen maakte met niet alleen de geschiedenis en achtergronden van deze muziek, maar onder meer ook een verhaal van MacPherson zelf (“How I was taught to play”).
Op de voorkant van de hoes zie je MacPherson als vijftienjarige met prijzen die hij toen al gewonnen had op diverse doedelzakcompetities. Op de foto eronder zie je MacPherson als 81-jarige, tijdens de opname van deze cd op Sardinië.

Kortom – een bijzondere cd, niet geschikt voor mensen met een zwak hart.

• Donald MacPherson – A Living Legend – Siubhal 1