We hebben The Mammals hier al eerder The Future of American Folk genoemd, en met hun nieuwe cd bewijzen ze nogmaals dat ze een sterke, energieke versie van folk brengen die het genre wel weer eens een paar stappen verder zou kunnen brengen. Departure klinkt niet zo roekeloos energiek als de schitterende voorganger Rock That Babe, maar is zeker zo sterk.

Departure is wat ingehoudener, wat subtieler, maar zeker niet minder stevig. In het eerste nummer laten ze al horen dat ze aan de basis, de folkwortels, vasthouden, maar de banjo en de fiddle worden bespeeld alsof het rockinstrumenten zijn. Tegen het eind van het nummer schuift er op een heel natuurlijke manier ook nog een overstuurde elektrische gitaar aan. Geen muziek die je traditioneel zou kunnen noemen hier, ook niet als ze een klassieker als Satisfied Mind nieuw leven inblazen. Dat nummer wordt hier op een mooie pittige manier de eenentwintigste eeuw binnengesleurd. Twee andere covers, Come As You Are van Nirvana en Do Not Go Quietly Unto Your Grave van Morphine worden hier juist opnieuw gebracht alsof het oeroude klassiekers zijn, maar dan wel op de overtuigende Mammals-manier.

De politieke kant van de Mammals, die op eerdere platen nogal uitgesproken was ligt hier wat meer onder de oppervlakte, maar komt net zo duidelijk over. Het is al met al een wat donkerder, melancholieker album geworden, met werkelijk schitterende arrangementen. En ook het van Mercedes Sosa bekende Sólo Le Pido A Dios wordt hier een echt Mammals-nummer. De eigen nummers zijn overigens even sterk als de covers. Behalve de typische folkbezetting van banjo, fiddle, staande bas en gitaar horen we een spannende drummer, een organist en af en toe een elektrische gitaar of een piano. En dan is er natuurlijk de zang. Zowel Michael Merenda als Ruth Ungar zijn sterke zangers, en ook de samenzang klinkt altijd fantastisch. Een meesterwerkje, dat bovendien, zoals zo vaak bij echt goede muziek, bij elke draaibeurt beter lijkt te worden.