De interessantste muziek op allerlei fronten komt momenteel uit Canada. Dat geldt voor de blues, maar ook voor folk. Maria Dunn bijvoorbeeld maakt muziek die je zou kunnen omschrijven als Canadees-Keltisch met een vleug country-bluegrass. Dat maakt haar muziek al bijzonder, vooral omdat ze die mix volledig natuurlijk laat klinken. Daar komt bij dat Dunn een prachtige warme, volle stem heeft waarmee ze ook acapella indruk maakt. Haar liedjes zijn ook bijzonder – ze roept een sfeer op van heimwee en verlangen en tegelijkertijd krijg je het gevoel dat emigreren naar Canada geen slecht idee is. Dat betekent dat haar liedjes soms doordrenkt zijn van melancholie, terwijl ze je toch op een energieke manier weten op te peppen. Bijzondere muziek van een indrukwekkende muzikante, die niet alleen fantastisch zingt, maar ook uitstekend gitaar en accordeon speelt. Ze is dan ook een veelgevraagd sessiemuzikante in Canadese folk- en rootskringen.

Maria Dunn is een geweldige verhalenverteller, die aan een paar halve woorden genoeg heeft om een moeder met twee kinderen in de jaren dertig tot leven te wekken (We Were Good People), en die met een paar goedgekozen woorden een statement neer kan zetten over mijnwerkers (Can You Blame The Poor Miner?) of de manier waarop een kritische werker wordt aangepakt kan oproepen (Troublemaker), waardoor ze de geschiedenis van de Canadese immigranten haarscherp en toch ook met liefde neerzet. Intensieve muziek die je op een prettige manier bij de kladden pakt, en die je een stuk West-Canadese geschiedenis insleept.