Mark Wynn heeft zijn Backstreet Ballads, zijn stegenballades en andere verzamelde rotzooi, vrijwel in één keer opgenomen, met de hulp van Sam Forrest, die op deel 1 piano en bas speelt en af en toe tweede stem zingt en op deel 2 bas en percussie voor zijn rekening neemt. Wynn schreef zelf alle liedjes, zingt ze en speelt akoestische en elektrische gitaren, basdrum en snaredrum, banjo, tamboerijn, dobro, geschuifel en belletjes.

Wynn was pas eenentwintig toen hij deze twee albums opnam, maar hij klinkt als een eeuwenoude troubadour die duistere liedjes zingt over de zelfkant van de maatschappij. De arrangementen zijn spaarzaam en kaal te noemen, maar ze zijn wel bijzonder effectief. Luister bijvoorbeeld maar eens naar de piano-accenten in No Fear, No Shame. Pianisten die zich zo kunnen inhouden zijn al zeldzaam, maar hier wordt bewezen dat zo’n simpel accent een groot effect kan hebben. Het klinkt allemaal zeer lo-fi, alsof je in een keldertje bent beland waar twee vrienden sombere liedjes staan te zingen, voor niemand in het bijzonder. En toch weet Wynn juist met die kale, directe liedjes onder de huid te kruipen.

Hij klinkt regelmatig zeer Amerikaans, maar blijkt uit het Engelse York te komen. Overigens zijn de liedjes op het eerste gehoor misschien wat somber, maar juist de arrangementen en het spannende, bijna zoekende spel maken het toch een dubbelalbum waar ik heel vrolijk van word. En vergeet de intelligente, prima teksten niet. Voor iedereen die van mooie verhalende liedjes houdt zijn dit absolute aanraders.
We laten van elk album (deel 2 werd geschreven tijdens de opnames van deel 1) twee fragmenten horen.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.