Mary Flower doet met haar muziek wel wat denken aan Leon Redbone – ook zij gaat terug in de tijd, en zingt op een intense manier relaxte liedjes. Ze speelt voortreffelijk gitaar, zowel fingerpickend als met de slide, en ze zingt ook meer dan voortreffelijk, met een mooie warme stem. Ze zingt ook een paar nummers die Redbone ook op zijn repertoire heeft staan, zoals The Ghost of the St Louis Blues en Up a Lazy River, en ze schreef voor Bridges ook een fors aantal nummers zelf.

Dat ze echt goed is kun je aan die eigen nummers horen, want die misstaan absoluut niet tussen de klassiekers die ze zingt naast de twee die ik al noemde. De inspiratie komt duidelijk uit de jaren dertig, met blues en jazz als belangrijkste referentiepunten. De muzikanten die ze om zich heen heeft staan zijn niet de minsten. Zo speelt bluegrasscorifee Tim O’Brien mandoline en fiddle en horen we anderen op onder meer piano, accordeon, sax, tuba, klarinet, banjo, bottleneckslidegitaar en drums (dat laatste overigens op maar één nummer). Flower heeft soms aan haar eigen gitaar en de piano van Janice Scroggins genoeg om als een band te klinken. Ontspannen en toch met een mooie spanningsboog en een dosis melancholie.

Flower weet veel muziekstijlen te mixen, maar weet toch een volstrekt eigen, relaxed geluid te creëren, onder meer door haar warme, wat donkere stem en haar soepele gitaarspel. Zeer mooi plaatje.