Op hun vorige album waren The Mayflies nog met zijn vijven, en ik vond vooral de fiddle en de banjo op dat album (Jerusalem Ridge) fantastisch. Op deze nieuwe cd blijkt dat er nog maar drie leden over zijn, dus ik hield mijn  hart vast, want de fiddler en de banjospeler leken geheel verdwenen, en de band klinkt veel minder bluegrass dan voorheen. Gelukkig is banjospeler Jon Eric als gast uitgenodigd, waardoor het trio, dat op papier wel erg op het klassieke rocktrio (bas, drums, gitaar) begon te lijken toch een geheel eigen geluid houdt. Want hoewel ze wat meer rocken als voorheen blijkt met name de combinatie van een snerpende en scheurende rockgitaar en een felle, bijna fanatiek jagende banjo onweerstaanbaar, zeker als de drummer er al net zo fel losjes tegenaan zit te drummen – luister maar eens naar Petaluma. De zang is nog steeds goed, ook dankzij de fraaie tweede stem van gastzangeres Samantha Blickhan, en de zelfgeschreven liedjes zijn meer dan prima. Van de traditional In My Time Of Dying maken ze dan wel weer een merkwaardig opgewekte, licht rammelende evangelische jubelaar, maar dat trekken ze met de afsluiter Shit Creek weer helemaal goed. Een lekker, mooi, maar moeilijk classificeerbaar plaatje kortom – americana met bluegrasselementen, maar een stevige rockbasis. Een aanrader.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.