Alle echt interessante muziek van de laatste tijd is wat je fusion zou kunnen noemen. Fusies van verschillende muzieksoorten. De grenzen waren nooit echt heel scherp, maar tegenwoordig kijken muzikanten nog wat beter om zich heen dan vroeger, lijkt het wel. En dat betekent in de praktijk dat ze overal invloeden vandaan plukken. Als het goed is maken ze daar vervolgens hun heel eigen muziek van.

Medeski, Martin & Wood is een instrumentaal trio dat meteen vanaf het eerste begin muziek maakte die bijna uit elkaar knalde van de energie. Er gebeurde wat met die drie waarvoor de term “het klikte” een zeer zwaar understatement is. Je ziet wel eens vaker dat een trio goed uitpakt omdat niemand op de automatische piloot kan gaan spelen. Je bent echt afhankelijk van elkaar, in muzikaal opzicht, en je moet dus op zijn minst aan elkaar gewaagd zijn. Dat zijn deze jongens zeker, en meer dan dat: ze dagen elkaar uit en nemen nooit genoegen met “gewoon goed”. Het moet allemaal tot aan de grens, alles moet kraken in zijn voegen, het moet van begin tot eind spannend zijn.

John Medeski speelt orgel. Meestal is dat zo’n ouderwets, vettig klinkend “jazz”-orgel, een Hammond B3, maar hij bespeelt ook de clavinet, een Wurlitzer, een mellotron of een piano. Krachtig, swingend, en vaker subtiel dan je na het voorgaande mischien zou verwachten.

Billy Martin is de drummer, maar hij gebruikt ook alle percussie die hij op dat moment goed vindt klinken. Ook bij hem zit een deel van de kracht in het feit dat hij zowel zeer stevig speelt als subtiel.

Chris Wood staat midden op het podium de bas te spelen. Hij heeft een hele batterij vooral oudere bassen klaarstaan. Stevig, bijzonder ritmisch, maar hij kan ook heel melodieus en subtiel spelen.

Het trio is zo ijzersterk omdat ze ontzettend goed naar elkaar luisteren, elkaar voortdurend aanvullen, uitdagen en op het verkeerde been zetten. En ze doen dat in ruige rockachtige nummers, in pure jazz en in een stijl die nergens meer is onder te brengen. Ze spelen net zo makkelijk loeihard elektrisch als subtiel akoestisch, en het blijft eigenlijk altijd bijzonder spannend.
Maar hoe moet je het noemen? Jazz? Rock? Funk? Souljazz, wordt het soms ook genoemd. Af en toe doen ze denken aan Soft Machine, maar dan met meer pure energie, zelfs in de zachte nummers.

Muzikanten die avontuurlijk zijn aangelegd willen graag meespelen met deze groep. Van DJ Logic tot John Scofield.
De groep heeft tot nu toe (ze bestaan inmiddels ruim tien jaar) nog geen zwakke plaat gemaakt, al moet je soms even aan de nieuwe plaat wennen. Maar dat komt doordat ze niet stilstaan en steeds iets anders uitproberen. De exploratie van hun eigen muziek  is nog in volle gang. Nummers worden ook nooit uitgemolken, wat maakt dat er op een cd van Medeski, Martin & Wood altijd heel veel te beleven valt.

Combustication vind ik zelf de mooiste plaat om mee te beginnen. Een robuuste plaat die steeds meer nuances prijsgeeft als je hem vaker draait.

Ga ook even kijken naar de eigen site van Medeski, Martin & Wood of ga naar de officiële site