Het Michael Nymanfestival werd afgesloten door de Michael Nymanband die filmmuziek speelde. Voor de pauze werden een paar stevige stukken uit een paar Peter Greenawayfilms gespeeld, na de pauze de muziek die Nyman componeerde bij de zwartwitfilm “Man met een Filmcamera” van de Russische cineast Dziga Vertov. Het gaat om een stomme film uit 1929, uit het begin van de sovjetperiode dus, die een gevarieerd beeld van de Russische maatschappij laat zien. Geen echte propagandafilm, wel veel lachende mensen, waardoor paradoxaal genoeg vooral opviel hoe slecht de gebitten toen waren. Die film alleen al was een aangename verrassing, niet alleen omdat de cineast oog had voor het dagelijkse bestaan, maar hij ook gevoel had voor compositie en montage. Een snelgesneden film in prachtig zwartwit, die een zeer divers beeld gaf van het Russische leven, en die dankzij de gedreven muziek van Nyman alleen maar aan kracht won. Vóór de pauze werd er gekozen voor de krachtiger stukken uit de vele soundtracks van Nyman. Geen subtiliteiten, maar overdonderende, lekker voortdenderende muziek, gespeeld door een perfect op elkaar ingespeelde band van topmusici die de fraseringen en tempi van Nyman perfect aanvoelden.

Voor het concert werd Nyman in een apart zaaltje voor een klein publiek geïnterviewd door Marcel Mandos, waarbij duidelijk werd waarom Nyman af en toe wat knorrig overkwam (er waren nogal wat journalisten langs geweest de afgelopen dagen, en een deel stelde steeds dezelfde vragen: mister Nyman, u bent vooral bekend vanwege uw filmmuziek, blabla). Nyman is overigens behoorlijk stellig in zijn meningen over andermans muziek. Dat bleek een dag eerder al, toen hij uitlegde dat hij zijn vioolconcert geschreven had als reactie (zelfs protest) op een compositie van Arvo Pärt, die hij verweet alle slechte eigenschappen van de minimal music in zich te verenigen. Nu ging het over de serialisten, die domineerden toen Nyman aan het begin van zijn componistencarriëre stond. Na zijn twintigste won hij een grote prijs met een werk dat hij zelf omschrijft als “sterk beïnvloed door Shostakovitch”, en daarna componeerde hij een jaar of tien niets, omdat hij niets had met componisten als Stockhausen, en je niet serieus werd genomen als je niet in dat moderne idioom componeerde. “Ik ging direct van klassiek naar minimal en sloeg het modernisme gewoon over”.

Na afloop van de lezing complimenteerde ik Nyman met zijn celloconcert, waarvan hij eerder had gezegd dat het verrassend voor hem was om dat door een ander orkest te horen spelen, omdat zijn werk in negentig procent van de gevallen wordt uitgevoerd door hemzelf of zijn band. Hij vertelde dat hij meteen na het concert begonnen was met het herschrijven van het celoconcert, omdat het verschil met het vioolconcert wat hem betreft wat groter mocht worden – het celloconcert wordt waarschijnlijk wat trager, melancholieker en subtieler.

Hier een fragment uit de muziek bij de film Man with a Movie Camera, van Dziga Vertov uit 1929, de muziek van Nyman werd gecomponeerd in 2002.

En een fragment uit filmmuziek van Michael Nyman, gespeeld vóór de pauze.