Het Noord Nederlands Orkest speelde op 30 oktober 2009 tijdens het Michael Nymanfestival, en tijdens het eerste nummer was de eerste gedachte: “dit soort muziek dient vederlicht en kristalhelder gespeeld te worden”, terwijl het NNO zat te zwoegen en ploeteren en er een tamelijk modderig geluid de zaal in dreef. Gelukkig hernam het orkest zich goed, waardoor de tweede helft van dat stuk energieker klonk en zeer genietbaar bleek.

En het werd alleen maar beter, want het NNO blijkt zich zeer prima dienstbaar te kunnen opstellen, zoals bleek tijdens het Vioolconcert Nr 1 van Nyman uit 2003, dat hier zijn Nederlandse premiëre beleefde, met Chloë Hanslip fenomenaal op viool. Michael Nyman schreef het stuk als reactie op een compositie van Arvo Pärt, waarin, volgens Nyman, alle slechte eigenschappen van minimal music samengebundeld waren – te traag, te minimaal, te saai. Voor het vioolconcert componeerde Nyman korte fragmenten van gemiddeld één minuut, die de aandacht in ieder geval vasthouden, maar die ook onderling verbonden zijn, zodat het stuk toch als één samenhangende compositie wordt ervaren. Hanslip speelde met passie en overtuiging, het orkest kwam op dreef en de zaal genoot.

Het Celloconcert uit 2007 (ondertitel: A sad Pavan for these Distracted Times) beleefde hier zelfs zijn wereldpremiëre. Ook dit stuk kan als een proteststuk worden gezien, maar dit keer een protest tegen de oorlogen die de wereld van nu nog steeds beheersen. Een prachtig, indrukwekkend mooi melancholiek uitwaaierend stuk, dat liet horen dat Nyman als moderne serieuze componist behoorlijk wat meer te bieden heeft dan alleen filmmuziek. Celliste Josephine Knight speelde magnifiek en meeslepend en het orkest was nu volledig op dreef. Prachtig!

Met de afsluiter MGV, Musique a Grande Vitesse, zat de Michael Nymanband als opzwepende factor links achter het orkest, en dat werkte perfect. Nyman hield de boel lekker strak en wist ook met deze compositie volledig te overtuigen – verfijnde ritmes, prachtige klanktapijten en lyrische melodieën lieten horen dat “minimal music” (de term is ooit door Nyman bedacht in de periode dat hij nog als muziekcriticus werkte) niet altijd simpel en eenvoudig hoeft te zijn. Hier hoorde je muziek met een rijke gelaagdheid en een enorme melodische kwaliteit die bovendien energiek en krachtig neergezet werd. Enerverend, overdonderend, spannend en tegelijk melancholiek.
Het NNO bewees met deze topavond dat Nyman’s muziek veel vaker op concertpodia gespeeld zou moeten worden.