Soms gaan alle alarmbellen bij mij rinkelen als ik alleen maar het hoesje van een cd bekijk. Iemand die zich Michael J Miles noemt bijvoorbeeld. Zo’n nadrukkelijke tussenletter in een naam duidt vaak op een vorm van aanstelleritis. En als de cd dan ook nog New Century Suite heet zet ik zo’n cd met de nodige reserve op. Zo’n pretentieuze titel wordt vrijwel nooit waargemaakt, is mijn ervaring.

Miles speelt banjo en heeft de nummers met de meest pretentieuze titels zelf geschreven. Deze, veelal instrumentale composities worden afgewisseld met verrassende bluesy liedjes als When Things Go Wrong (bij mij beter bekend als It Hurts Me Too), Sway van Jagger en Richards, Richard Thompson’s Vincent Black Lightning en een stukje Bach. Miles blijkt dan een prima zanger, samen met Jackie Allen, die op meer nummers haar lichte jazzy manier van zingen laat horen.

Bela Fleck, banjovirtuoos en gerenommeerd vernieuwer, speelt mee op de Chicago Trilogy. Op andere nummers als Opus 821 en Opus 822 en de Firefly Sonata horen we, naast de alomtegenwoordige banjo ook drums en piano, en op een enkel nummer mandoline, fiddle en altfluit. Pretentieus is het allemaal zeker, want Miles lijkt niet minder te willen dan een huwelijk tussen bluegrass en serieuze muziek, maar gelukkig is de toon over het algemeen licht. De zangeres vliegt nog wel eens uit de bocht met al te barokke loopjes, maar Miles zelf speelt heel mooi clawhammer banjo op een vrij ingetogen, en daardoor spannende manier.

Het totaalresultaat is eigenlijk heel goed te noemen, vooral doordat de bluesy nummers een mooie afwisseling vormen met de serieuzere stukken. En doordat die serieuze stukken niet aan loodzware ernst bezwijken en de muziek lichter klinkt dan we vreesden. Miles moet laten merken dat hij niet van de straat is, maar feitelijk spreekt de muziek voor zich. Luister maar eens naar de fraaie opener Opus 821 waarin Miles meteen laat horen hoe gevoelig hij banjo kan spelen, terwijl de percussie verderop in volle hevigheid los mag barsten. Mooi.