Het Parool gaf deze nieuwe cd van Rabih Abou-Khalil maar twee sterren, en bestempelde hem als een “cultfiguur in de wereld van de jazz en wereldmuziek”. De zanger werd omschreven als een vervelende mopperpot en de muziek als “klezmer-achtig van de tweede garnituur”. Verder heeft de recensente het nog over richtingloze en onbevredigende muziek. Ze weet gelukkig nog wel te melden dat de heren kunnen spelen.

De vervelende mopperpot heet Gavino Murgia, hij komt van Sicilië en zingt zoals ze het daar al eeuwen doen, al klinkt dit soort keelzang tegenwoordig heel avantgardistisch. Rabih Abou-Khalil is een Libanese oud-speler (een oud is een soort luit) die al jaren meesterlijke platen aflevert, en deze is geen uitzondering. De bezetting is weer anders, met naast de keelzanger een accordeonist (Luciano Bondini), de fenomenale Franse tubaspeler Michel Godard, de virtuoze Italiaanse klarinettist Gabriele Mirabassi en de ongelofelijk soepele Amerikaanse drummer Jarrod Cagwin.

Ze maken muziek waar je wel even voor moet gaan zitten, want als achtergrondmuziekje werkt het alleen maar hinderlijk. Arabische muziek, jazz en minimal music worden ook hier weer inventief en soepeltjes door elkaar geweven, op zo’n manier dat er onmiskenbare Abou-Khalilmuziek uitkomt. De topmusici die hij om zich heen verzamelt worden door hem tot hun uiterste grenzen uitgedaagd, waardoor er altijd weer buitengewoon spannende muziek ontstaat die je misschien het beste kunt omschrijven als “modern klassiek”. Alhoewel. Dat klinkt dan misschien weer te pretentieus. Het is muziek die je nog nooit eerder ergens anders hebt gehoord, maar die tegelijkertijd heel natuurlijk en vanzelfsprekend klinkt. En dat is bijzonderder dan het lijkt.

De term die voor dit soort muziek tegenwoordig gebruikt wordt is cross-over, maar ik zou het liever “echte wereldmuziek” noemen. Nergens hoor je verschillende culturen mooier een samenwerking en assimilatie aangaan dan in deze prachtige muziek. De muziek is aanzienlijk complexer dan bijvoorbeeld klezmer, maar heeft daar wel de melancholieke ondertoon mee gemeen.

Rabih Abou-Khalil heeft er ook dit keer weer een tot in de puntjes verzorgde productie van gemaakt. Het prachtige hoesje bevat onder meer een uitgebreid boekje waarin zelfs stukken partituur te vinden zijn.