
nummers waar ik een hele cd of lp voor bewaar...
Amsterdam Huilt
van Rika Jansen, oftewel Zwarte Riek. De allermooiste Nederlandse smartlap die ik ken. Ik word er nog altijd stil van. Hij staat op een cd getiteld “Liedjes uit het hart”, tussen “Kleine Bedelaar” van Jerry Bey en “Witte Rozen” van de Straatzangers. Ik bedoel maar. Als ik deze cd uit de kast pak zet ik alleen dat ene prachtige, onverwoestbaar mooie nummer op. Je ziet verder ook nooit iets van Rika Jansen, behalve “Mijn wiegie was een stijfselkissie”, wat weer een draak van een lied is.
Englebert
van Snow. Een tranentrekker van een heel andere orde. Jongetje heeft hondje (Englebert) – hondje wordt (per ongeluk?) doodgeschoten door een jager. Eerst de hemeltergende en bloedstollende manier waarop de zanger “Englebert” zingt als hij er achter komt dat het hondje dood is, en daarna het huiveringwekkende “I’ll get him for you Englebert”. Kippevel. De rest van de plaat is aardige sixtiespop, maar dit ene nummer draai ik weer regelmatig sinds ik de cd op de kop heb kunnen tikken.
It ain’t necessarily so
Van PJ Proby. Amerikaanse Rocker uit de sixties die in Engeland zalen vol hysterische meiden trok omdat hij regelmatig tijdens een optreden uit zijn broek scheurde. Maakte, naast ruige rock, ook een plaat met musicalliedjes. De plaat heet In Town, en op de hoes zien we Proby keurig met zijn lange haar in een staart aan een nachtclubtafeltje zitten. De muziek is bedoeld voor de moeders van die hysterische meiden. Lullige muziek, nét over de rand van de goede smaak. Maar hier, in dit nummer uit Porgy and Bess, gaat hij zo uitbundig over die rand heen dat het weer leuk wordt. Hij vliegt als het ware volledig uit de bocht, maar toch weer niet. Prachtig.
Let The Water Run Down
Ook van PJ Proby, maar nu op een andere cd, getiteld (hou je vast) The Legendary PJ Proby At His Very Best Vol 2 Plus. Er staan nog een paar goede nummers op, maar een nummer als Together horen we toch liever in de iets ruigere singleversie. Dit nummer heeft een absolute meerwaarde vanwege het lekker ordinaire meidenkoortje. Leukleuk.
Waiting For A Train
in de uitvoering van Boz Scaggs. Van Boz Scaggs heb ik een hele trits platen gehad, tot ik me realiseerde dat ik maar één nummer van hem nog regelmatig draaide. Het is lullig genoeg het enige nummer op zijn debuutplaat dat niet van hemzelf is (het is van Jimmy Rodgers), en de slidegitaar die het nummer zo speciaal maakt wordt vastgehouden door Duane Allman. Draaien van dit nummer leidt altijd tot grote tevredenheid en de verzuchting “Tjeezus, wat is dit móói!”.
Yesterdays
in de versie van Gato Barbieri. Een elpee met vier nummers – alle vier fenomenaal – toch draai ik vreemd genoeg alleen dit ene, buitensporig opwindende Yesterdays. Gato Barbieri is een Argentijnse saxofonist die zijn invloeden overal vandaan heeft gehaald. Dit is een buitengewoon spannend en opwindend stuk muziek, en het opmerkelijke is dat het ook de volle dertien minuten lang even spannend blijft. Na afloop blijf je volledig uitgepierd achter.
Whipping Post
Van de dubbele live lp van de Allman Brothers “Live at Fillmore East”. Het gaat hier eigenlijk om een complete plaatkant, maar dit nummer heeft hetzelfde effect als Yesterdays – je zit een half uur lang op het puntje van je stoel, want dit nummer blijft ook van begin tot eind laaiend spannend. Rock ‘n’ Roll op zijn allerbest en alleropwindendst, met de gitaristen in de snoeiharde hoofdrol.
California Blues
Een nummer van de groep Redwing. Jaren zestig, ’s Hertogenbosch – we hadden enthousiaste verhalen over Redwing gehoord en gingen naar hun concert. Dat viel erg tegen. Dachten we. Wat bleek? Na de pauze trad Redwing pas op, en we hadden een uur lang naar een suf voorprogramma zitten kijken. De zaal was half leeg toen Redwing aantrad – vier lelijke, in terlenkabroeken en houthakkershemden gestoken jongens, die daar even een messcherp concert neerzetten, met vlammende gitaarduellen en al. We zaten met open bek te kijken. Ik beschouw het nog steeds als een van de beste concerten die ik ooit heb mogen meemaken. Hun platen vielen daarna een beetje tegen, maar soms zet ik dit nummer van hun eerste elpee weer even op om te horen hoe goed ze ook maar weer waren.
Re Fa Si
Osvaldo Fresedo. Als ik iemand wil laten horen hoe tango moet klinken zet ik dit nummer op. Hij staat op een cd die verder alleen aardige tango’s bevat – “Tangos For Export” – maar dit is echt een uitschieter. Subtiel en scherp, hard en opwindend, strak en melancholiek. Hard draaien, en je ogen gaan vanzelf glinsteren.
Mule Skinner Blues
The Fendermen. Sommige klassiekers zijn alleen op rare verzamelplaten te vinden. Deze heet “44 Golden Hits of the 60’s and 70’s, vol 1”. Tweedehands gekocht, dus van deze dubbelelpee heb ik alleen de eerste plaat, die eigenlijk “Goofy Greats” heet. “Surfin’ Bird” van de Trashmen staat er ook op, en “Bread and Butter” van de Newbeats, maar de Mule Skinner Blues is de absolute topper. Het is een perfect “botsautootjes”-nummer, met holle galm en hikkend gelach. Leuk.
Las Vagnerias
Van Las Vagnerias, wat “De Koeienjongens” betekent. Een Colombiaanse groep. Je hoort de koeien loeien, en op de hoes zie je de harpist met zijn harp in een weiland zitten. Ooit in de rommelmarkt op de kop getikt. Prachtig, en je hoort dat zelfs de harp een fantastisch muziekinstrument is als het goed gebruikt wordt.
Nimrod
Ik bestelde ooit een spotgoedkope cd van de Brighouse and Rastrick Band, vooral vanwege het nummer The Floral Dance, en omdat ik net de film Brassed Off gezien had. De grote verrassing op deze prachtige cd is Nimrod van Edgar Elgar dat hier mooier klinkt dan waar ook (en dan heb ik de uitvoering met Elgar als dirigent ook nog in de kast staan).
Pa Todo El Ano
Maria Dolores Pradera op haar verscheurendste allerbest. Van een cd die The Collection heet, en waar de rest goed is, maar nergens zo hartverscheurend mooi als hier, op het eerste nummer van de cd. Fado op zijn best.
I Want You
Elvis Costello. Costello heeft wat leuke platen gemaakt, en vooral ook een hele serie irritant slechte. Vooral de periode rond zijn Bacharachplaten is te beschouwen als één groot dieptepunt. Maar als je het hele oeuvre van Costello mocht indikken kwam je bij dit nummer uit. Dit is precies helemaal goed, en Costello laat zowaar zien dat hij als het moet ook echt kan zingen.
We doen hier regelmatig een avondje “dwars door de kast”, wat er op neer komt dat er associatief muziek gedraaid wordt, en dat we dan meestal uitkomen bij bepaalde oersterke nummers die soms als enige nummer van een bepaalde lp of cd ooit nog gedraaid worden. Die platen worden dan ook bewaard enkel en alleen vanwege dat ene fantastische nummer. Hier een overzichtje van een aantal van die nummers, met een korte uitleg.