BJ Baartmans is een Nederlandse singer/songwriter van wereldniveau, en dit keer heeft hij een trio samengesteld waar ik meteen al erg vrolijk van werd – de beste en soepelste drummer die er in Nederland te vinden is, Sjoerd van Bommel, en Mike Roelofs op de Hammond B3 (dat lekkere vette orgel) en de Moog bas. Dan kan er al weinig mis gaan, want Baartmans zelf is ook nog eens een voortreffelijke elektrische (slide) gitarist. Die drie samen, dat klikt dan ook nog eens geweldig, want dat is natuurlijk altijd nog afwachten, maar het swingt, en er gebéúrt echt wat – de chemie van het sublieme trio, waar niemand zich achter een ander kan verschuilen, maar in dit geval hoor je gewoon dat ze zich bij elkaar op hun gemak voelen, waardoor er ontspannen gespeeld wordt, maar dat ze tegelijkertijd op het scherpst van de snede alles eruit willen halen wat er in zit, juist ook wat betreft samenspelen. Subliem.

En dan hebben we het nieteens over de ijzersterke liedjes van Baartmans gehad, en zijn plezierige, licht hese zangstem, die soms wat aan die van Bram Vermeulen doet denken, en die al net zo bluesy en jazzy kan klinken. Heerlijk. Kortom, dit is een album waar we verder niet veel woorden aan vuil hoeven te maken – dit is gewoon absolute topkwaliteit. In welk hokje we het moeten plaatsen? Tja, er zit soul in, blues, rock, pop, funk, country, americana dus, maar het is ook echt Nederlands, dus wat dacht je van Neerlandicana of Hollandicana? Een mix van alles wat goed is, en daar met een eigen geluid uit komen zetten, daar hoeft eigenlijk geen stempel op, vind ik. Hollandse poprock op avontuur. Gewoon luisteren!

Luister hier naar een paar korte fragmenten: