Jeroen Kant verraste een paar jaar geleden met zijn album De Lafaard Kapitein, waarin hij licht absurdistische teksten combineerde met verrassende, scherpe, lichtelijk rauwe arrangementen – een plaatje met een mooi rafelrandje dat bleef haken. Het heeft even geduurd voor Kant met een nieuw album kwam, en Nooit Genoeg viel in eerste instantie een beetje tegen, moet ik bekennen.

De teksten zijn aanzienlijk minder verrassend bijvoorbeeld, alsof Kant na een writer’s block voorzichtig eerst maar eens wat cliché’s op een rijtje heeft willen zetten. En ook de arrangementen zijn wat minder avontuurlijk, wat minder schurend en wat braver dan ik gehoopt had. Het duurde dan ook wat langer voor dit album van Kant een beetje begon te landen. Ik moet eerlijk bekennen dat als ik De Lafaard Kapitein niet had gekend ik dit album na één draaibeurt definitief opzij had gelegd, maar nu kreeg het nog een tweede en derde kans, en toen bleek het toch beter te zijn dan het op het eerste gehoor leek. Het heeft niet het overrompelende van dat vorige album, maar het verdient zeker luisterende aandacht, en blijkt dan zowaar een groeiplaatje te zijn. Luister maar eens naar de drie fragmenten, en beluister ze dan nog eens.

• Jeroen Kant – Nooit Genoeg – Bastaardplaten – BP007

Luister hier naar een paar fragmenten: