NoBlues maakte met haar derde album weer een multicultureel juweeltje, waarin ze westerse blues moeiteloos en soepeltjes combineren met arabische muziek en oosterse ritmes. Het is verbazingwekkend hoe dat allemaal vanzelfsprekend en vloeiend klinkt, hoewel de ongewone ritmes zeker niet vanzelfsprekend zijn in de blues.

In een andere recensie werd de muziek van deze band politiek correct genoemd, maar dat is helemaal niet aan de orde. Het gaat hier om zeer verschillende muzikanten die bereid zijn goed naar elkaar te luisteren en met elkaar het avontuur aan te gaan. En dan hebben we het ook nog eens over sterke persoonlijkheden. De oude bluesman Ad van Meurs (sorry Ad, maar je loopt toch echt tegen de zestig) die toch maar mooi de uitdaging aanging om samen met twee jonge honden, de jonge bluesbassist Anne-Maarten van Heuvelen en de Israëlische udspeler Haytham Safia op muzikaal avontuur te gaan. Daar kwam de Afrikaanse meesterpercussionist Osama Maleegi bij, en zangeres en producer Ankie Keultjes. Volgens mij knalt het regelmatig tussen al die ego’s, maar je kunt ook steeds horen dat ze bereid zijn goed naar elkaar te luisteren en samen nieuwe muziek te maken. Daarbij staan ze om beurten vooraan, maar weten ze vooral een hecht groepsgeluid neer te zetten.

Voor dit album hebben ze ook nog een paar magnifieke gastspelers uitgenodigd – de ongekend soepele jazzy drummer Eric van de Lest, de Belgische trekharmonicavirtuoos Sophie Cavez en dudukspeler Raphaela Danksagmüller. Ook die weten soepeltjes aan te schuiven. Het resultaat is voor de derde keer een wereldfusieplaat van wereldklasse. Zet de cd niet te snel af, en luister nog even goed naar het verborgen nummer dat aan het eind na ruim vijf minuten stilte klinkt – het is min of meer hun beginselverklaring.