De blanke dames Amelia White en Olga hebben een paar dingen gemeen. Ze hebben allebei een prominente bril op de neus, ze schrijven hun eigen liedjes en ze zingen overtuigend de blues.

Amelia White – Black Doves

Amelia klinkt wat rootsier en ze zingt iets ingetogener dan Olga, maar de liedjes die ze zingt brengt ze overtuigend en stevig. De band staat als een huis, met een ouderwetse oerdrummer, gitaren en bas, op goede momenten aangevuld met keyboards, een mondharmonica (Amelia zelf) en een trompet. Je zou dit ook folkrock of Americana kunnen noemen, maar de onderwerpen en de melancholie hebben een absolute blues-feel. Mooie, soms zelfs aangrijpende liedjes, met onder meer een mooi anti-oorlogslied (de titelsong Black Doves) en een hele mooie “hidden track” – Lucky, dat nog net weer iets losser klinkt dan de rest van de plaat. De liedjes blijven haken in je geheugen, en de muziek groeit bij elke draaibeurt. Zo goed heeft Lucinda Williams al een tijdje niet geklonken.

Olga – Now Is The Time

Olga (voluit Olga Wilhelmine Munding-Mathis, dus je begrijpt waarom ze voor Olga koos) begeeft zich meer op het echte bluesrockpad. Ook zij schrijft het merendeel van haar materiaal zelf, maar ze weet net zo goed te imponeren met Memphis Minnie’s What’s The Matter With The Mill. Ook hier een drummer die het oerdrummen goed onder de knie heeft, een paar goede gitaristen (waaronder Olga zelf) en een lekker wandelende bas. Daarnaast horen we op sommige nummers een mandoline, een dobro, een tuba, een accordeon of een lapsteel, dus puristische blues is dit zeker niet. Ook hier geldt dat de zangeres het grote verschil maakt – Olga zingt behoorlijk overtuigend en soms zelfs verschroeiend mooi. En op het slotnummer (GDTRFB) laat ze horen dat ze genoeg heeft aan één gitarist om een absoluut overtuigende blues neer te zetten. Hier wordt ontspannen, maar met veel passie en overtuiging gespeeld en gezongen.