
oud nieuws
Rabih Abou-Khalil
Rabih Abou-Khalil groeide in de jaren zestig en zeventig op in Beiroet, de toen nog kosmopolitische hoofdstad van Libanon. Later kwam hij in Duitsland terecht, waar hij platen ging opnemen voor het Enja-label. De inspiratie kwam vanaf het begin van over de hele wereld vandaan. De muziek is jazzy, maar ook hoor je minimal music-invloeden, terwijl het altijd Arabisch blijft klinken. Ondanks de soms ingewikkelde composities, die de muzikanten altijd op scherp zetten, swingt zijn muziek altijd.
Iedereen die houdt van “muziek met een uitdaging” kan met de platen van Abou-Khalil een complete nieuwe muzikale wereld induiken.
De muzikanten die hij per cd ronselt komen ook van over de hele wereld. Laten we als voorbeeld zijn voorlaatste plaat “The Cactus of Knowledge” nemen. Vaste percussionist Nabil Khaiat (onvoorstelbaar wat die man met een simpele tamboerijn kan doen…) komt ook uit Libanon, klarinettist Gabriele Mirabassi komt uit Italië, Vincent Courtois (cello) en Michel Godard (tuba) zijn Fransen; Eddie Allen (trompet), Tom Varner (hoorn) en Antonio Hart komen uit Amerika, en er zitten nog een paar Duitsers bij de ploeg. We kunnen dit dus met een gerust hart Wereldmuziek noemen.
Het is wel muziek die wat meer inspanning van de luisteraar kost. Als je op dat gebied een beetje op weg geholpen wilt worden kunnen we je de dvd The Cactus of Knowledge aanraden. Een fraai privé-concert, perfect gefilmd, met een perfecte geluidskwaliteit. En bovendien een prima voorbeeld van hoe een muziek-dvd eruit zou moeten zien. Geen gelul (hoewel je wel voor interviews kunt kiezen), maar puur en alleen een perfecte registratie van musici die op het scherpst van de snede buitengewoon intelligente en tegelijkertijd swingende muziek aan het maken zijn. Een absolute aanrader.
Nog een Aanrader: Arabian Waltz, waarop onder meer het onvolprezen Balunescu Quartet te horen is. Het doet wat denken aan een melodieuze versie van een Oosterse Michael Nyman. Prachtige muziek, die net als alle platen van Abou-Khalil het kenmerk van echte goede muziek heeft: je moet er even aan wennen, maar vervolgens wordt de muziek bij elke draaibeurt mooier en mooier. Verslavende muziek.
Rabih Abou-Khalil op ENJA:
Between Dusk And Dawn / Bukra / Roots And Sprouts / Al-Jadida / Blue Camel / Tarab / The Sultan’s Picnic / Arabian Waltz / Odd Times / YARA / The Cactus of Knowledge / Il Sospiro (oud solo)
Nog een terzijde: ook de verpakking van de cd’s is, ter verhoging van het genot, altijd weer subliem.
Anouar Brahem
Anouar Brahem komt uit Tunesië, waar hij een klassieke muziek-opleiding kreeg. Op zijn twintigste werd hij al als oud-meester beschouwd. Brahem werd aangeraakt door jazz, en maakt nu al ruim tien jaar prachtige platen, die net als die van Abou-Khalil, een soort fusie zijn van Arabische en westerse muziek. Brahem maakt wat lossere, melodieuzere muziek, die wat minder complex overkomt.
Bekende jazzmusici als de Noorse Jan Garbarek willen graag met hem werken, mede doordat hij de jazz een verfrissende nieuwe impuls heeft gegeven.
Brahem maakt nu ruim tien jaar platen voor het ECM-label, dat bekend staat om licht meditatieve jazz die soms dicht tegen new age muziek aanligt. Het verrassende van Brahem is, dat hij inderdaad licht meditatieve muziek maakt, die losjes swingt en rustig door lijkt te kabbelen, maar dat hij zijn muziek van begin tot eind spanning meegeeft. Hoe relaxed het allemaal op het eerste gezicht ook lijkt, je blijft als luisteraar op het puntje van je stoel zitten. Dat komt onder meer door het fantastische spel. Hij is zelf een ongelooflijk goede oud-speler, net als Abou-Khalil, maar hij weet ook het beste uit zijn muzikanten te halen.
De bezetting is, net als bij Rabih Abou-Khalil, bij elke plaat weer anders, maar voor de muziek maakt het geen wezenlijk verschil: het blijft onmiskenbaar de Arabische jazz van Anouar Brahem. Als je van saxofoon houdt is de plaat met Jan Garbarek een mooie cd om mee te beginnen (Madar). Als je echt verrast wilt worden moet je de laatste plaat eens gaan beluisteren. Daar vind je een bezetting van oud, piano en accordion. Bijzonder en heel mooi. De plaat heet Le pas du chat noir.
Le pas du chat noir – ecm 1792
Astrakan Café – ecm 1718
Thimar ecm 1641
Khomsa – ecm 1561
Madar – ecm 1515
Conte de l’incroyable amour – ecm 1457
Barzakh – ecm 1432
De oud is een Arabisch snaarinstrument dat in de Arabische muziek ongeveer dezelfde status heeft als de piano in de Westerse muziek. Het is een instrument dat veel gebruikt wordt door componisten.
Er zijn op dit moment twee oudspelers die het instrument uit haar keurslijf hebben bevrijd, Rabih Abou-Khalil en Anouar Brahem.
Ze maken beide muziek die alle genres overstijgt, en die voor iedereen met een beetje avontuurlijke muzikale smaak het neusje van de zalm is.
De oud blijft in hun muziek wel steeds een centrale rol vervullen.
We stellen ze hier iets uitgebreider aan je voor.
Anouar Brahem
Rabih Abou-Khalil