Soms ga je er te gemakkelijk van uit dat mannen met dezelfde voornaam ook wel dezelfde soort muziek zullen maken. De drie Steves die we hier laten horen en zien maken meteen goed duidelijk dat dat absoluut niet zo hoeft te zijn, hoewel twee van de drie een soloplaat hebben gemaakt op één instrument. Maar wat een wereld van verschil.

Steve Dawson – Rattlesnake Cage

Steve Dawson is een Canadese singer/songwriter en gitarist die naar Nashville verhuisde, waar hij ook nog eens als producer aan het werk ging met mensen als Jim Byrnes, Kelly Joe Phelps en The Deep Dark Woods. Daarnaast deed hij veel sessiewerk met onder meer Madeleine Peyroux, Bruce Cockburn en John Hammond. En bovendien nam hij zelf ook nog het een en ander op.

Rattlesnake Cage is een puur instrumentaal album, waarin Dawson vooral laat horen een meer dan virtuoos gitarist te zijn, die de vergelijking met groten als Leo Kottke en John Fahey makkelijk aankan. En eerlijk gezegd is hij zelfs nog een klein slagje beter, want de gelaagdheid die hij in zijn spel weet aan te brengen, de warmte en de melancholie zorgen ervoor dat je met dit album werkelijk geen minuut verveelt. Een subliem meesterwerkje, waar je met open mond naar zit te luisteren. Mooi mooi.

..

..

Steve Hauschildt – Tragedy & Geometry

Steve Hauschildt maakte ook een soloalbum, maar op een ander instrument, namelijk de synthesizer. Hauschildt speelde in het new age-achtige trio Emerald in Cleveland, maar solo wou hij echt een andere kant op – hij wou de mogelijkheden van de synthesizer exploreren, en er op een minimal music-achtige manier mee experimenteren. Langzame verschuivingen, pulserende, minimalistische loops en kleine basispatronen worden gecombineerd, en dat levert soms fascinerende soundscapes op. Hauschildt is een mooi voorbeeld van het spreekwoord “in de beperking toont zich de meester”. Door het klein te houden wordt het paradoxaal genoeg allemaal ruim en groot. Bijzonder.

..

..

Steve Broderick and the 100 Watt Suns

Steve Broderick is eigenlijk de minst bijzondere van de drie Steves. Hij is een singer/songwriter die zijn liedjes in een poprockverpakking presenteert, een beetje rootsy, met een tikkeltje ruw randje. Goede liedjes, lekker enthousiast gebracht, fijne meezingers, niks mis mee. Niet heel bijzonder, maar zeker niet slecht. Ik word er zelfs wel vrolijk van, al dat enthousiasme dat een heel klein beetje rommelig maar wel lekker stevig wordt aangedragen.

..