Tony Rice was wat ze wel een musician’s musician noemen, een man die door zijn collega’s waarschijnlijk meer gewaardeerd en gezien werd dan door het grote publiek. Rice was een gitarist, zanger en componist en een ietwat verlegen, bescheiden man die op mij altijd een wat introverte indruk maakte.

Tony Rice overleed op eerste kerstdag 2020, terwijl hij een kop koffie voor zichzelf maakte. Hij had al een tijd problemen met zijn gezondheid – door een hardnekkige tenniselleboog kon hij al jaren niet meer gitaarspelen bijvoorbeeld. Zijn laatste optreden was in 2013. Toch was ik geschokt dat Rice maar 69 is geworden.

Ik heb hier al eerder een stuk geschreven over een boek dat verscheen over het leven van Tony Rice – Still Inside. Bij dat stukje kun je ook wat muziekfragmenten van Rice beluisteren, en ik raad je aan om, als je de muziek van hem niet kent, daar even aandachtig naar te luisteren, want Tony Rice speelde en zong op een ingetogen manier waar je even aan moet wennen, maar waar je bijzonder gehecht aan kunt raken. Ik koester een aantal van zijn albums al jaren, en draai ze nog geregeld – Me & My Guitar, Native American, Devlin en nog een handjevol.

Alison Krauss riep eens uit, toen haar gevraagd werd welke andere musicus ze wel zou willen zijn: Tony Rice natuurlijk! Zonder er ook maar een moment over na te hoeven denken. Zo goed zijn de arrangementen van Tony Rice, en zo goed zong hij. Zijn collega’s wisten het al heel lang, nu de rest van de wereld nog.

• Tony Rice – Still Inside

Luister naar een fragment van Song for a Winter’s Night: