Kate en Anna McGarrigle

De Canadese Kate en Anna McGarrigle hadden heel lang geleden in Nederland een kleine hit met hun Franstalige nummer Complainte pour St Catherine. Hun eerste platen waren de moeite waard, maar ik verloor ze uit het oog, tot ik ze na jaren in de Transatlantic Sessions in topvorm terugzag. Ik ben alsnog al hun albums met terugwerkende kracht gaan aanschaffen, en dat viel zeker niet tegen. Matapedia, hun laatste echte studio-album, beschouw ik als hun beste. De zoon van Kate en Loudon Wainwright III, Rufus Wainwright, zong bij de Sessions ook regelmatig mee, en dat was ruim voordat zijn eerste soloplaat uitkwam. Meer op hun website.

• Matapedia
• Kate and Anna McGarrigle (hun eerste)
• Heartbeats Accelerating

Dick Gaughan

Dick Gaughan was voor mij een onbekende voor ik hem in de Sessions zag. Het gaat hier om een kritische Schotse singer/songwriter die bovendien fantastisch gitaar speelt. Ook heeft hij in verschillende groepen gespeeld (onder andere Boys of the Lough). Gaughan maakt een wat knoestige indruk en zet alle mogelijke liedjes volledig naar zijn hand, waardoor ze altijd veel intenser worden. Ik moest wat wennen aan hem, moet ik eerlijk zeggen, maar ik ben inmiddels behoorlijk verknocht geraakt aan zijn wat weerbarstige stijl van muziek maken. Hij heeft overigens eigenhandig een eigen website in elkaar gezet, dus kijk daar ook eens.

• A handful of earth
• A different kind of lovesong
• Call it freedom
• Sail on
• Redwood Cathedral

John Martyn

John Martyn is ook een Schot, en hij is de meest jazzy folkzanger die ik ken. Bovendien speelt hij ook op een heel bijzondere manier gitaar. Het betekent dat het voor musici die niet gewend zijn met een beetje swing en improviserend te spelen heel lastig is om met Martyn samen te spelen. Maar als je, zoals bij de Sessions, musici hebt die daar juist wel zin in hebben zit je ook op het puntje van je stoel. “May you never” met de Amerikaanse countryster Kathy Mattea is echt een topper, ook omdat Mattea alle zeilen moet bijzetten om Martyn te volgen. Martyn is een beetje een “artist’s artist” wat betekent dat collega-musici hem zeer waarderen, maar dat het grote publiek hem nooit echt ontdekt heeft, terwijl hij toch een paar meer dan fantastische albums heeft gemaakt. Meer info op zijn website.

• No Little Boy
• Sweet Little Mysteries (the Island Anthology – een soort “best of”)
• Cooltide

Iris DeMent

Iris DeMent heeft een heel ouderwets zanggeluid, als een countryzangeres van honderd jaar geleden, terwijl ze verder klinkt als een zangeres van nu. Ze schrijft haar eigen liedjes, en die zijn soms nostalgisch, vaak kritisch en altijd zeer de moeite waard. Eigenlijk zijn al haar drie cd’s aanraders, en het is zonde dat ze al erg lang geen plaat meer heeft gemaakt, al heeft ze op hel wat platen als gast meegespeeld, zie ook haar website.

• My life
• Infamous Angel
• The way I should

En als je Iris een keer wilt zién is de aanschaf van de volgende dvd van John Prine zeer de moeite waard, omdat ze daar op vijf nummers een duet met Prine zingt, terwijl Prine zelf hier ook in absolute topvorm verkeert:

• John Prine live from Sessions at west 54th

Kathy Mattea

Kathy Mattea is een succesvolle countryzangeres van het betere soort. Ze zingt vooral liedjes van anderen en kiest daarbij bijvoorbeeld voor Gillian Welch of Dougie MacLean. Met die laatste raakte ze ook bevriend, en het heeft haar muziek op een frisse manier beïnvloed, doordat ze wat rootsier ging klinken. Een zangeres die haar nek durft uit te steken, en daarbij soms prachtige dingen maakt. Luister maar eens naar het nummer 455 Rocket op Love Travels. En kijk eens rond op haar website.

• Love Travels
• Collection of Hits

Dougie MacLean

Dougie MacLean is een melancholieke Schotse singer/songwriter. Een wat hese stem, sfeervolle arrangementen, mooie liedjes. In de Sessions zong hij een paar duetten met Kathy Mattea, en dat pakte erg goed uit. Hij heeft ook een website waar je nummers kunt luisteren en clips kunt bekijken.

• Singing Land
• Whitewash
• Marching Mystery