The Poppyfields

De Britse new-waveband The Alarm staat weer in de Britse top 40. Niet als The Alarm, maar als The Poppyfields, een bandje dat zogenaamd uit jonge jongens bestaat die frisse gitaarmuziek maken. In de clip zijn de veertigers van The Alarm niet te zien, maar een stel playbackende jonge jongens. Dit hebben ze gedaan omdat ze onder hun eigen naam niet meer serieus genomen worden door radiostations. De playbackende groep heet eigenlijk The Wayriders.

Klorkestein

Harry Jekkers was de zanger van het Klein Orkest. Hij schreef een nummer, Oh Oh Den Haag, dat de Klein Orkestleden niet zo zagen zitten, dus nam Harry het zelf op, onder het pseudoniem Harrie Klorkestein, waarbij Klorkestein een anagram is van Klein Orkest. Het nummer werd een groot succes, en wordt zelfs een beetje gezien als het officieuze volkslied van Den Haag.

The Wonder Who?

The Four Seasons hadden in de jaren zestig de ene Amerikaanse nummer één-hit na de andere met zelfgeschreven popliedjes, maar in 1965 kwamen ze plotseling op de proppen met een cover van het Dylan-nummer Don’t think twice. Omdat de stijl wat al te veel afweek van hun normale werk, besloten ze de single uit te brengen onder de naam The Wonder Who?. Het werd nog een hit ook sterker nog: het is nog altijd een van de succesvolste Dylan-covers ooit. De meeste platenkopers hadden trouwens meteen door dat het om de Four Seasons ging, want de falsetto-stem van Frankie Valli was uit duizenden herkenbaar, al ging hij hier wat erg hoog over de top.

De Martino’s

De Top 40 werd in 1967 en 1968 beheerst door de smartlappen van de Heikrekels (zoals Waarom heb jij me laten staan?), wat tot frustraties leidde bij andere bands. After Tea, een afsplitsing van de Tee Set, wilde bewijzen dat iederéén een hit kon scoren met zo’n smartlap en nam als grap het liedje Moest dat nou? op, onder de naam De Martino’s. De plaat haalde moeiteloos de Top 40 en stond meer dan drie maanden genoteerd. Dankzij het succes werd een anonieme band het land in gestuurd voor optredens, terwijl de échte Martino’s al snel weer verder gingen als After Tea.

Componistenpseudoniemen

Elton John en Bernie Taupin schreven af en toe hits onder een pseudoniem, zoals Don’t go breaking my heart, waar ze de namen Carte Blanche en Ann Olrsen onder zetten. Andere componisten deden dat ook wel eens, meestal omdat ze hits schreven voor andere muziekuitgeverijen dan waarbij ze aangesloten waren. Paul McCartney schreef ooit Woman voor Peter en Gordon onder de naam Bernard Webb, omdat hij nu eens wilde zien of een plaat ook zónder de beroemde Lennon/McCartney-voetnoot een hit kon worden. En dat kon, want Woman werd een top 5-hit.

Ciccone Youth

De underground-band Sonic Youth maakte in de jaren 80 een album als Ciccone youth, waarop een paar covers van Madonna-hits stonden – Ciccone is de achternaam van Madonna. De ongewone covers van onder meer Into The Groove werden erg goed ontvangen, waardoor het album van Ciccone Youth zelfs beter verkocht dan veel andere titels van Sonic Youth.

The Fut

Een band waarvan veel mensen dénken dat het een pseudoniem was voor The Beatles. In 1969 verscheen de single Have you heard the word van The Fut, een onbekende band die als The Beatles klonk. Omdat The Fut nooit in het openbaar optrad en de single zeer beperkt verkrijgbaar was, werd al gauw aangenomen dat het om de échte Beatles ging. Er verschenen bootlegs die claimden dat het om een verloren nummer van de Beatles ging, en Yoko Ono probeerde het liedje in de jaren 80 te registreren als een John Lennon-compositie zelfs zij was er dus ingetrapt. In werkelijkheid ging het om een studiogroep met onder meer Maurice Gibb van de Bee Gees en zanger Steve Kipner, die later hits schreef als Physical van Olivia Newton John en Genie in a bottle van Christina Aguilera.

Egbert Douwe

Peter Koelewijn was een slimme jongen. Hij had een platte tekst gemaakt op het liedje “Come to my bedside” van Eric Andersen, en besloot dat liedje te laten inzingen door de invloedrijkste discjockey van dat moment. Geniaal, want hij was verzekerd van een hit, al werd het nummer onder een schuilnaam uitgebracht. Rob Out heeft verder nooit meer iets gezongen.

Mashed Potatoes

Het nummer Mashed Potatoes was in de jaren zestig een enorme danshit in Amerika. Het nummer was van Nat Kendricks and the Swans, maar dat was een schuilnaam voor James Brown and his Famous Flames. Zijn platenbaas bij King Records vond dat nummer helemaal niks, dus verkocht hij het onder een andere artiestennaam aan een ander platenlabel, Atlantic.

The Traveling Wilbury’s

De familie Wilbury probeerde heel kort iedereen voor de gek te houden, maar dat lukte niet echt. Het ging dan ook om een opmerkelijke groep individualisten die het toch als groep prima deed. Het ging om de volgende heren: George Harrison, Roy Orbison, Bob Dylan, Tom Petty en Jeff Lynne. Voorwaar niet de geringsten.

Pseudoniemen

Soms begrijp je heel goed waarom iemand een artiestennaam aanneemt als je zijn echte naam ziet, maar soms ook helemaal niet. Een van de opmerkelijkste vinden we nog steeds Priscilla White die haar naam veranderde in Cilla Black, al is het een mooi voorbeeld van een radicale switch.
Hier een zeer beknopt overzicht (alle rappers hebben we bijvoorbeeld maar buiten beschouwing gelaten), met links de artiestennaam, en rechts de echte naam.