
wilma paalman - liedjes van weemoed en verlangen
Je komt tegenwoordig steeds meer Nederlandse en Belgische artiesten tegen die zich met exotisch klinkende namen tooien. Zo is Milow gewoon een Belg die eigenlijk Johan heet. Zulke fratsen zijn aan Wilma Paalman niet besteed, al zou ik me bij haar juist wel een fraaie bijnaam kunnen voorstellen, want Paalman maakt hele bijzondere wereldmuziek. We gaan de komende tijd aandacht besteden aan Wilma, want het gaat hier om een zeer bijzondere dame, die muziek maakt van absolute wereldklasse.
We beginnen met het album La Duraya dat al uit 1999 stamt, maar dat ik onlangs voor het eerst hoorde. Liedjes van weemoed en verlangen die joods aandoen en op het eerste gehoor een beetje aan klezmer doen denken. Wilma Paalman zingt en speelt cello en accordeon. Ze schreef vrijwel alle liedjes zelf. Naast Paalman horen we Marcel van der Schot op accordeon, Marcel Cuypers op klarinet, Patrick Votrian op trombone en tuba en Gert-Jan Blom op (ahum) “lame sonor” (zou daar de mondharp mee bedoeld worden?).
Het is nog niet zo gemakkelijk haar muziek te omschrijven. We horen meeslepende Franse chansons, treurige Oosteuropees klinkende liederen, Kurt Weill-achtige Duitse liedjes en avantgardistische liedjes, allemaal perfect en buitengewoon spannend gearrangeerd. Alles is bovendien op een prachtige manier doordrenkt van treurigheid en melancholie. Paalman is niet alleen een virtuoos celliste en accordeoniste, ze zingt ook nog eens geweldig gemakkelijk en soepel, met een mooie warme, doorleefde stem.
Aan de verschillende types liedjes die we al opsomden kun je ook nog toevoegen dat ze soms klinkt als een klassiek strijkorkestje, en soms als een Siciliaanse zangeres. Toch betekent dat niet dat dit een rommelig album is geworden, integendeel. Paalman weet al die ingrediënten te gebruiken om er haar volstrekt eigen geluid mee neer te zetten. De meeslepende melancholie zorgt ervoor dat het ook qua sfeer een zeer uitgebalanceerd album is geworden. Een verslavend album, mag ik wel zeggen. Een absolute aanrader.
- Wilma Paalman – La Duraya – Silvox Studio Sil 043