
paul oscher en de blues
Alone with the blues is de titel van de laatste cd van Paul Oscher. Ik moet bekennen dat ik nog nooit van de man had gehoord, hoewel hij al een indrukwekkende reeks platen heeft gemaakt, solo en met anderen. Hij heeft zelfs een tijd in de band van Muddy Waters gezeten als mondharmonicaspeler. Hier hoor je Oscher meestal in zijn eentje, en naast een hele reeks mondharmonica’s speelt hij ook fantastisch slidegitaar, piano en accordeon. Bovendien zingt hij zoals je de blues hoort te zingen. Deze cd is bovendien perfect opgenomen, zodat je bijvoorbeeld ook het stampen met de voeten duidelijk hoort. Het titelnummer van de plaat is meteen een staaltje van zijn kunnen, want Oscher bespeelt hier naadloos achter elkaar verschillende mondharmonica’s zonder ook maar een maat te missen, en hij doet dat zo dat je het gevoel hebt naar een complete band te luisteren.
Dat gevoel heb je wel vaker op deze plaat, zeker als hij zingt, gitaarspeelt, mondharmonica speelt en tegelijkertijd met zijn voet het ritme stampt. Ouderwets klinkende akoestische blues, maar wel vettig gespeeld en gezongen. De rauwe rand is overal hoorbaar, zoals dat ook hoort in de blues. En soms heb je het gevoel dat je een oerversie van een nummer hoort terwijl dat niet zo is – als Oscher Louis Collins zingt van Mississippi John Hurt en zichzelf daarbij op de accordeon begeleidt denk je dat je een oudere versie van het nummer hoort. Kortom – Oscher speelt pure oerblues, en dan ook nog zo dat je het gevoel hebt dat je in een kleine bruine kroeg naar hem zit te luisteren. Een bijzondere plaat, omdat hier een vorm van deep blues nieuw leven wordt ingeblazen die al lang door iedereen dood is verklaard. Oscher is dan ook een legendarische “musician’s musician” – een geheimtip, als het ware.
- Paul Oscher – Alone With The Blues – Electro-fi Records 3384