Als je de recensies leest die de laatste jaren over Paul Simon zijn verschenen lijkt het of hij maar één goede plaat heeft gemaakt in zijn hele carriëre. Het megasucces van Graceland, en de enorme popularisering van Afrikaanse muziek, die onmiskenbaar profiteerde van dit succes zal Simon wel altijd blijven achtervolgen. In werkelijkheid heeft Simon in zijn hele loopbaan maar één album gemaakt dat ietsje minder sterk was, en zelfs die One Trick Pony blijkt achteraf nog zeer de moeite waard te zijn.

Paul Simon is wel het type muzikant dat geen genoegen zal nemen met een herhalingsoefening. Dat betekent dat hij voor zichzelf steeds muzikale uitdagingen zoekt, met als gevolg dat de luisteraar ook steeds met nieuwe muziek geconfronteerd wordt. Muziek waar je aan moet wennen. En zoals bij alle echte goede platen valt een nieuwe Paul Simon in eerste instantie een beetje tegen. Dat was ook zo bij Rhythm Of The Saints, de opvolger van Graceland, die nog net wat gecompliceerder in elkaar stak dan zijn voorganger, maar die bij herhaald luisteren ook een meesterwerk bleek te zijn. Dat gold in nog sterkere mate voor Songs From The Capeman, waar vrij veel gastzangers samen met Simon een soort muzikaal hoorspel neerzetten. Die cd beschouw ik nog steeds als een van de absolute hoogtepunten uit zijn oeuvre, maar commercieel gezien deed dit album het slecht. Dat gold nog meer voor de verzameling juweeltjes die volgde – You’re The One was, wat de arrangementen van de als altijd prachtige liedjes betreft, eigenlijk een vrij gewone plaat, zonder extreem geëxperimenteer of al te exotische uitstapjes, maar ook dit album was geen groot succes.

En nu is er Surprise, met wederom een worp meer dan uitstekende liedjes, maar tegelijk ook met ongewone arrangementen. Brian Eno’s bijdrage aan dit album wordt omschreven als “sonic landscape”, en de elektronische geluiden die Eno aan de liedjes van Simon toevoegt zijn niet altijd makkelijk te duiden. Elektronisch gezoem, geknetter soms, en af en toe heb je het gevoel dat er alleen wat stoorgeluid is toegevoegd. En toch. Als je de plaat vaker beluistert begin je steeds meer gehecht te raken aan die licht wringende arrangementen. Het lijkt er sterk op dat Simon door middel van deze opmerkelijke samenwerking met Eno iets aan zijn “gewone sterke knusse liedjespopmuziek” heeft toegevoegd dat een langere-termijn-onderdehuidkruipend, licht verontrustend effect heeft. De geweldige muzikanten die Simon verder heeft ingehuurd (met name de fenomenale drummer Steve Gadd) perfectioneren de zaak. De conclusie is vrijwel onontkoombaar – Simon heeft weer een meesterwerk afgeleverd. De man lijkt met elke plaat zelfs beter te worden.
Een absolute aanrader.

  • Paul Simon – Surprise – Warner Bros 9362-49982-2