Bruce Piephoff is een ouderwetse singer/songwriter, die normaalgesproken aan een gitaar en zijn stem genoeg heeft om zijn liedjes te zingen. Soms is hij zo verstandig om een band in te huren en die liedjes de behandeling te geven die ze verdienen, want hoe goed ze ook zijn, de liedjes van Piephoff worden meteen nog een heel stuk beter als hij ze brengt met een goede band, met goede arrangementen.

Op zijn nieuwe, eenentwintigste (!) album Still Looking Up At The Stars is vrijwel alles perfect – de liedjes zijn meer dan uitstekend, Piephoff is goed bij stem, hij laat horen dat hij een fabelachtig goede gitarist is, die ook elektrisch scheurend scherp uit de hoek kan komen, en de band is heerlijk, jazzy, rockend, als Tim Buckley in zijn beste momenten, of Van Morrison op Astral Weeks. Onmiskenbaar folk, maar de arrangementen zijn zo lekker jazzy dat de talking blues toch wel dicht tegen de Beat Poets aanligt.

Het album is gevarieerd, omdat Piephoff voor elk liedje een passend arrangement maakte, soms loom en jazzy, soms stevig rockend, soms folky en down-to-earth, maar altijd precies goed. Piephoff is een van de grote onbekende singer/songwriters, maar dat is volstrekt onterecht, ook doordat hij met elk album nog steeds beter lijkt te worden. Het enige puntje van kritiek betreft het foeilelijke hoesje – het knullige tekeningetje op de voorkant slaat werkelijk nergens op. Maar de echte muziekliefhebber moet zich daar vooral niet door laten afleiden, want we hebben hier een absoluut schitterend groeiplaatje te pakken. Luister maar eens naar de fragmenten.

• Bruce Piephoff – Still Looking Up At The Stars – Seperanza Recordings 001.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.