Ik ben een groot liefhebber van Jacques Brel, en hou altijd mijn hart vast als anderen zijn liedjes gaan interpreteren. Zijn liedjes zijn mooi naar het Nederlands vertaald, maar de versies van Liesbeth List heb ik altijd tenenkrommend slecht gevonden, en niet te vergelijken met de originele, meeslepende versies van Brel. En laten we het maar niet hebben over de vele middelmatige Engelstalige versies van Brel’s liedjes. Ik had dus mijn reserves toen ik Brel & Brass in de cd-speler schoof, waarin Micheline Van Hautem Brel zingt, begeleid door de Koninklijke Fanfare Kempenbloei.

Bij het eerste nummer, Les Flamands, was het, op een andere manier dan ik verwacht had, al raak – ik zat na een minuut al met een brok in mijn keel te luisteren, en dat gebeurt me niet elke dag. Van Hautem en haar fanfare weten de liedjes van Brel perfect naar hun hand te zetten, en soms nog ontroerender te maken dan ze al waren. Ik werd echt diep geraakt door de Zuidafrikaanse versie van Ne Me Quitte Pas, die hier Moenie weggaan nie heet.

Maar ook het felle Au Suivant (Volgende!) klinkt hier fantastisch. Er is eigenlijk maar een liedje waarin Van Hautem Brel niet echt kan doen vergeten, en dat is Vesoul, dat Brel onnavolgbaar gejaagd en opzwepend brengt, maar dat is nieteens echt een zwakke plek te noemen, want ook dat nummer wordt hier goed gedaan. Alleen: Brel deed het nog net een slag beter en vooral urgenter.

De keus van de liedjes is mooi, met onder meer ook nog Bruxelles, Amsterdam, Marieke, La Valse, La Chanson des Vieux Amants en Mathilde, de arrangementen zijn prachtig, en de zang is perfect, dat wil zeggen dat Van Hautem vooral de melancholie van Brel precies goed weet te vangen. Een album om ademloos naar te luisteren. Mooi.

• Micheline Van Hautem en Koninklijke Fanfare Kempenbloei met Ivan Meylemans en Jos Jansen – Brel & Brass – Silvox Records – SIL 362

Luister hier naar een paar fragmenten: