Dave Kerzner maakte met Static een waar progrock-meesterwerkje in de geest van Pink Floyd en Genesis, maar zonder ook maar een moment op een irritante manier op hun te gaan lijken. Doordat Kerzner’s stem af en toe een beetje doet denken aan die van Pink Floyd’s David Gilmour en doordat hij met Static de thema’s van onze tijd op een vergelijkbare manier oppakt als Roger Waters deed met The Wall moet je onwillekeurig aan Pink Floyd denken, maar Kerzner haalt zijn invloeden van meer plaatsen – het gitaarspel doet vaak denken aan George Harrison in de White Album-periode, en de Beatle-esque koortjes zijn zeker ook geen toeval. En zo is er meer.

Dat neemt niet weg dat Kerzner met Static een waar meesterwerk heeft gemaakt dat een stap verder gaat dan Pink Floyd, Genesis of Beatles – het lijkt wel of hij de draad weer oppakt en weer een stap verder zet op het pad dat zij aan het bewandelen waren. En dat doet hij meer dan voortreffelijk – de muziek is spannend, met arrangementen die vol zitten met verrassende details, terwijl het “overall” geluid toch stevig staat. Mooie riffs, fraaie liedjes, intelligente teksten, al is Kerzner niet altijd even optimistisch over hoe de wereld er voor staat.

Static is een album waar het nodige in te ontdekken valt. Voor progrock-liefhebbers misschien op het eerste gehoor wat te ontoegankelijk, het afsluitende The Carnival of Modern Life duurt bijvoorbeeld zestien minuten, maar ga er eens rustig voor zitten en je bent na drie keer draaien volledig om, dat verzeker ik je. Dit is een album dat net zo’n status verdient als The Wall, want het is zeker zo goed. Een absolute aanrader.

Luister hier naar een paar fragmenten: