In 1958, toen de Everly Brothers een paar van hun grootste hits gescoord hadden, namen ze hun tweede album op, met kaal gearrangeerde liedjes over moord en doodslag en verloren liefdes. Songs Our Daddy Taught Us was niet bepaald een album vol potentiële hits, maar de ingetogen manier waarop de liedjes gezongen werden over de minimale, kale begeleiding heen, zorgt ervoor dat het album nog steeds kippenvelmomenten oplevert, want de liedjes komen door die indrukwekkende zang nog steeds stevig binnen.

Dat vonden Billie Joe Armstrong, frontman van Green Day, en instantjazzlegende Norah Jones blijkbaar ook, want ze besloten samen het album integraal opnieuw op te nemen. Een uitstekend idee, al was het maar omdat ik daardoor het originele album, dat ik al veel te lang niet meer gedraaid had, weer eens tevoorschijn haalde en de Everly Brothers ging herwaarderen. Billie Joe en Norah proberen een eigentijdse, soms wat opgepepte versie van de liedjes te maken, maar dat pakt niet overal even goed uit. Juist de kale versie van de Everly Brothers zorgt er voor dat bijvoorbeeld een tranentrekker als I’m here to get my baby out of jail géén draak van een smartlap wordt, terwijl Billie Joe en Norah daar ineens gevaarlijk dichtbij komen door hun overdramatische arrangement. En dat geldt voor meer nummers.

Foreverly is eigenlijk het sterkst als ze het dichtst bij de kale versies van de Everlys blijven, zoals in Roving Gambler, waarin de samenzang magnifiek is, of in Kentucky, al is daar de subtiele afsluiter van de Everlys weer net wat mooier. Een mooi eerbetoon, maar uiteindelijk verliezen Billie Joe en Norah het van Don en Phil. Ik zou zeggen: een negen voor de Everly Brothers, een acht voor Billie Joe en Norah. Met dank voor het opnieuw in de spotlight zetten van een bijna vergeten meesterwerkje.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.