Het is 2012 en The Hollies bestaan vijftig jaar. Ze touren nog steeds, al zijn van de originele band alleen de drummer, Bobby Elliott, en de gitarist, Tony Hicks, nog overgebleven. Toch weet ook deze editie van de Hollies het onmiskenbare Holliesgeluid en de Hollieskwaliteit nog vast te houden, wat iets zegt over de kwaliteit van deze twee volhouders. Dit jaar kwam Radio Fun uit, met opnames die gemaakt werden voor de radio van de BBC in de beginjaren, en je hoort een echte enthousiaste jonge-hondenband die het overduidelijk heerlijk vindt om te spelen.

Je moet je voorstellen hoe dat ging – je staat als band provisorisch in een hoekje van een radiostudio opgesteld om tijdens een radioprogramma, na de aankondiging van de presentator, even een nummer te spelen. Geen opwarming, geen publiek, hup, dan en daar pieken. En dat kon deze band dus als geen ander. Dat kun je hier heel goed horen. Je kunt horen hoe goed ze live hun nummers konden spelen, hoe goed de leadzanger, Allan Clarke, was, hoe goed de drummer de zaak stuurde en ook dat sommige arrangementen die op single goed werkten live helemaal niet nodig bleken. Luister maar eens naar Tony Hicks’ Too Young to be Married, dat hier zonder blazers gespeeld wordt en net zo sterk klinkt.

Verder laten we hier een fragment horen van I’m Alive (uit 1965), waarin je kunt horen wat een bereik de stem van Clarke had, en van een nummer dat de platenmaatschappij toendertijd niet uit durfde te brengen, hoewel het een echte oorwurmkwaliteit in zich heeft, maar Wings werd toen, in 1968, gezien als een liedje dat drugs verheerlijkte, en was dus taboe. Als je het nu hoort kun je het je nauwelijks voorstellen, want het klinkt behoorlijk onschuldig, maar het zal ongetwijfeld dubbelzinnig bedoeld zijn door schijvers Clarke en Nash. Radio Fun telt maar liefst 32 nummers en is ruim vijf kwartier lang.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.