Als je een regelmatige bezoeker bent van dit magazine zul je weten dat ik zelden of nooit negatieve stukjes schrijf – ik deel hier meestal mijn enthousiasmes. Maar zo heel af en toe ontkom ik er toch niet helemaal aan, en in dit geval schrijf ik vooral een stukje om mijn stomme verbazing onder woorden te brengen.

Want Jennifer Porter heeft op zich geen slechte stem, en ze heeft ook nog eens een aantal legendarische muzikanten gevonden die haar wilden begeleiden op dit album These Years, zoals mondharmonicaspeler Charlie McCoy en accordeonist CJ Chenier. Je zou ook nog eens kunnen zeggen dat haar covers eigenzinnig zijn, maar daar stopt mijn verstand toch, vrees ik. Want hoe haal je het in je hoofd om nummers te gaan zingen als Crazy Love, een van de intiemste liedjes die Van Morrison ooit schreef, en Unchain My Heart, dat bekend werd van Ray Charles en later nog een verschroeiende uitvoering kreeg van Joe Cocker als je daar niet iets van kunt maken dat die originelen, die iedereen die van muziek houdt kent, kan doen vergeten? Ze waagt zich ook nog aan Tom Waits, Bob Dylan en zelfs de Rolling Stones.

Maar ik zal je, om te laten horen wat ik bedoel, nu even een paar fragmenten laten horen. Eerst de ingetogen, intieme originele versie van Crazy Love van Van Morrison:

En dan het bombastische misbaksel dat Jennifer Poter ervan bakte:

De hit die Ray Charles met Unchain my Heart had dateert uit 1961, maar de opname laat wat te wensen over, maar je kunt nog wel de kracht en de aantrekkingskracht van het nummer horen:

En luister nu hoe Jennifer Porter dat nummer vakkundig om zeep helpt:

Easy listening noemen ze het dan maar, voor alle zekerheid, geloof ik, maar ik omschrijf het liever als moord met voorbedachte rade. Maar nogmaals – dat iemand dit soort muziek wil maken voor een bepaald publiek waar ik duidelijk niet bij hoor, dat vind ik nog tot daar aan toe, maar wat zo iemand bezielt om de Stones, Van Morrison, Ray Charles, Tom Waits en Bob Dylan te gaan zingen, dat begrijp ik niet. Daar moet je dan gewoon simpelweg met je tengels afblijven. Sorry Jennifer.