Makja is een echte Franse zanger, dat wil zeggen dat hij op een manier zingt die ik alleen van Franse zangers ken. Het is een manier van spreekzingen die soms tegen het fluisterzingen aanzit en die op de een of andere geheimzinnige manier bezwerend en samenzwerend werkt. Dat intieme wordt dan ook nog eens regelmatig benadrukt door de arrangementen waarin ruim plaats is voor strijkers, blazers en elektronica. Luister maar eens naar Une bougie voor die strijkers.

Zijn eerste album, Ne te retourne pas, duurt maar een krap half uurtje, maar hij had mij in dat halve uurtje wel volledig mee. Een fascinerend mooi plaatje.

Luister hier naar een paar fragmenten: