Okkervil River maakte met I Am Very Far een bijzonder spannend plaatje. Ze neigen steeds naar U2 op zijn allerbombastischts, maar weten toch telkens weer net op tijd de rem erop te zetten en ingehouden en zelfs uitgesproken ingetogen stukjes in te lassen die ontregelend werken en die je als luisteraar steeds op het puntje van je stoel houden. En het zijn niet alleen die merkwaardige contrasten tussen bombast en intieme ingetogenheid die je als luisteraar bij de les houden, maar ook de contrasten tussen gladde popmuziek en de rauwe rand, met af en toe vreemde drumpatronen, die op de rand van het aanvaardbare zitten. Alhoewel? Het zit, als je de cd vaker beluistert, allemaal toch erg goed en uitgebalanceerd in elkaar. De licht rommelige chaos van de eerste luisterbeurt is bedrieglijk. Ik vrees dat we hier met een klein meesterwerkje te maken hebben dat zich pas na een aantal luisterbeurten volledig aan de luisteraar openbaart, zoals dat wel vaker gaat bij echte pareltjes. Luister maar eens naar de drie willekeurig gekozen fragmenten.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.