Rappende hiphoppers die steeds meer rock en drum ‘n’ bass door hun muziek gingen roeren, en die nu met Sjeepsrech een mooi dialectisch poprockalbum maakte waarin nog steeds regelmatig gerapt wordt, maar dat behoorlijk veelzijdig te noemen is. De Limburgse mannen zijn wat mij betreft op zijn sterkst als ze ergens tussen de twee uitersten gaan zitten waar ze op dit album tussen balanceren.

Aan de ene kant hebben we dan de pseudo-diepzinnige teksten van een nummer als Zelfrespec waarin te veel open deuren van te dik hout worden ingetrapt, en aan de andere kant is er de al te platte Maaskantjeslol van een nummer als Rammel met die batse, waarbij ik persoonlijk onmiddellijk afhaak, maar waar anderen waarschijnlijk juist luidlallend bij inhaken.

Gelukkig wordt er steeds fantastisch en energiek gespeeld, en horen we hier een lekker scherpe rockband, die verder een paar mooie en grappige liedjes in petto heeft, zoals het idiote Hotèl de Hél, met gastzanger Marco Roelofs van de Heideroosjes, het titelnummer Sjeepsrech met de Wieker Hofzengers, of de lekkere afsluiter Dink Nao. Al met al valt de balans meer dan uitstekend uit, en worden de twee uitglijders ze bij deze vergeven. Want het klinkt allemaal wel erg lekker. De zanger noemt zich overigens Roelio Iglesias…

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.