spottiswoode and his enemies lost in the city
Jonathan Spottiswoode is een Britse Amerikaan met een opmerkelijk donker gevoel voor humor en een mooie licht gruizige stem. Hij heeft een zevenkoppige band om zich heen staan die precies begrijpt wat hij wil met zijn licht weerbarstige liedjes, waardoor het steeds spannend en buitengewoon leuk blijft.
Spottiswoode deed bij mij vaag een belletje rinkelen, en ik bleek in 2006, dus twaalf jaar geleden, al een recensie te hebben geschreven over het duo-album dat hij maakte met gitarist Riley McMahon, die hier ook weer van de partij is, niet alleen als gitarist, zanger en percussionist, maar ook al producer. Ik laat je de recensie die ik toen schreef hier nog een keer lezen, want een deel gaat nog steeds op – Spottiswoode doet nog steeds denken aan een kruising tussen Tom Waits, Gavin Friday en Jackie Leven, terwijl zijn teksten ook elementen bevatten die je bij Randy Newman ook zou kunnen tegenkomen, of bij Leonard Cohen.
De arrangementen gaan van jazz, pop, rock tot gospel en blues, terwijl Spottiswoode op een merkwaardige manier ook New York met Engeland verbindt. Intelligente muziek, maar ook spannend en opwindend, en als ik dit album, dat ruim een uur duurt, een paar keer heb beluisterd vind ik het vooral jammer dat ik na die plaat uit 2006 Spottiswoode uit het oog ben verloren – er zal nodig een inhaalslag moeten worden gemaakt. Maar eerst wil ik dit juweel van een album even nadrukkelijk aanraden.
- Spottiswoode & His Enemies – Lost In The City – New Warsaw Records 2018 – distr Hemifran
Luister hier naar een paar fragmenten:
Spottiswoode & McMahon – S&M – New Warsaw Records 0031489382
Muziek met een hoofdletter.
S&M van Spottiswoode en McMahon doet denken aan Gavin Friday op zijn allerbest en aan Jackie Leven met een vleug Tom Waits. Jonathan Spottiswoode schreef de liedjes en speelt gitaar, Riley McMahon doet de rest. De rest betekent hier veel – de altijd verrassende percussie, de korte maar scherp gekozen samples, de bijzondere mix. Denk aan weelderige liedjes die op een prettige manier blijven haken, denk aan bijna hoorspelachtige arrangementen, denk aan humor, maar denk ook aan intieme muziek. Luister naar “Mummy’s got strange friends”, waarin niet alleen die vreemde vrienden fraai in een enkele zin gekarakteriseerd worden (“A senator’s daughter now living abroad, she damaged her liver, still she drinks when she’s bored”), maar dat ook een arrangement heeft dat erg grappig is en dat tegelijk een ietwat onheilspellende sfeer neerzet. Of neem “Cold Days of December” dat meteen een lome, tropische sfeer oproept met percussie en een gedempte trompet, waarna de constatering volgt dat de zanger de koude dagen van december zo mist. In Jessica, Sit Down werkt het zachtdwingende “Jessica Sit Down” op de lachspieren, maar ook hier wekt het arrangement, waarin een ruige fuzzgitaar juist heel effectief naar de achtergrond gemixt is pure bewondering op. Een groeialbum met alleen hoogtepunten, en een absolute aanrader.
*****
(recensie in popblad Heaven – eind 2006)
(vijf sterren was voor Heaven het maximale aantal)