Josh Preston schrijft poëtische liedjes die hij ingetogen zingt, met fijnzinnige arrangementen. Muziek dus die niet meteen een verpletterende indruk maakt, maar meer muziek die je de tijd moet geven om binnen te komen. De zang en ook de arrangementen doen soms wat denken aan Tim Buckley, al was diens stem wat nasaler en daardoor irritanter, en waren diens arrangementen wat jazzier.

Preston is wat bescheidener, ingetogener, maar net zo fijnzinnig en geraffineerd. Met strijkers die heel voorzichtig pizzicato worden ingezet bijvoorbeeld, of met subtiele tweestemmige zang die soms wat aan de sixtiesband HP Lovecraft doet denken. En met name de arrangementen zitten heel fraai in elkaar, al hoor je dat pas goed als je de cd al een aantal keren gedraaid hebt.

Wat dat betreft geeft het hoesje een goed beeld van de muziek – je moet goed kijken voor je alles gezien hebt, er worden onverwachtecombinaties gemaakt, er zitten subtiele details in en het levert een smaakvol geheel op.