Met relaxte damesjazz is het feitelijk net zo gegaan als met Cubaanse muziek nadat de Buena Vista Social Club een megasucces boekte. Hier was Norah Jones met haar ontspannen aanpak van de jazz de triggerende factor. Putumayo maakte een fraaie compilatie van “jazz ontmoet akoestische pop” met een rijtje Canadese en Amerikaanse zangeressen die allemaal in hetzelfde muzikale idioom zingen.

Is dat leuk? Als je van Norah Jones houdt is het absoluut leuk, want hier hoor je dat zij zeker niet het alleenrecht heeft op die relaxte manier van jazz bedrijven. Er valt voor de liefhebbers van dit soort muziek nog heel wat te exploreren, en als je nog niet veel verder was gekomen dan Madeleine Peyroux en Cassandra Wilson (allebei op deze cd te horen), dan valt er op deze verzamelaar noh heel veel meer te ontdekken. Er zit geen zwak nummer tussen, dus je hebt er hoe dan ook een goede koop aan, maar ik kan je verzekeren dat ook deze Putumayo-cd je weer op een speurtocht zet, want hier zitten toch wel een paar dames tussen waar we absoluut meer van willen horen. Melody Gardot bijvoorbeeld, die met Goodnite de cd opent, of de dame met de merkwaardige naam Hope Waits, of Kate Paradise, Della Griffin (met een stem die wat aan Eartha Kitt doet denken) en de bluesy Etta Jones (nee, niet James).

Een heerlijke, voorbeeldige relaxte verzameling zonder ook maar één dipje.

  • Putumayo presents Women of Jazz – PUT 286