De band Orchestra, of Rchestra, heeft niet echt een handige bandnaam gekozen, met die verwarrende beginletter. Toch intrigeert het wel, en de muziek blijkt zelfs nog iets intrigerender dan die merkwaardige, neutraal klinkende, maar eigenzinnig vormgegeven naam.

Orchestra maakt wereldmuziek in de breedste zin van het woord – de hele wereld klinkt er in door, terwijl de band toch een zeer nadrukkelijk eigen geluid heeft. Op het mooi uitwaaierende, acht minuten durende Armeense openingsnummer speelt het orkest op fenomenale manier samen met het Nederlands Jeugd Strijk Orkest, en het nummer laat mooi horen waar deze groep goed in is – oosteuropese muziek wordt moeiteloos met westerse muziek gefuseerd, terwijl de arrangementen op momenten bijna klassiek aandoen. Mooie meanderende melancholieke melodieën worden gecombineerd met strak en soepel percussiewerk.

Verderop in deze avontuurlijke muzikale wereldreis komen we nog langs Serajevo, waar zanger Mike Lukic vandaan komt, horen we zigeunerinvloeden (Djelem Djelem en een Russisch zigeunerlied) en een Jiddisch lied (A Heymischer Bulgar). De Turkse gast, de saz-speler Erdal Erzincan, zorgt voor weer een andere verrassing met zijn prachtige barokke spel. Verder is er een glansrol voor onder meer de accordeon, duikt er ineens een scheurende electrische gitaar op die al een half nummer dreigend ondergronds lag te zoemen, wordt er met passie gezongen en wordt er muziek gemaakt die zich aan elke categorie onttrekt.

De instrumentale nummers hebben mijn persoonlijke voorkeur, vooral omdat er zo ontzettend veel in te beleven valt. Luister maar eens naar hun versie van het Ierse Mary, young and fair/Wrap, een prachtig melancholiek nummer dat hier niet alleen Iers klinkt, maar ook oosteuropees, zeker als na anderhalve minuut het tempo omhoog gaat en de tempowisselingen verrassender worden. Mooi mooi. Wereldmuziek in optima forma. Want eigenlijk kun je dit nauwelijks meer een Nederlandse band noemen. Meer een wereldband, van wereldklasse.