Toen Brian Eno het na twee platen bij de band Roxy Music voor gezien hield begon hij met wat vrienden een eigen platenlabel. Bij Obscure Records werden een paar opzienbarende langspeelplaten uitgebracht met Britse componisten die hun eigen versie van minimal music brachten. Een aantal van hen werd pas later echt beroemd, en ook Brian Eno zelf maakte hier zijn eerste echte meesterwerkjes. Van Michael Nyman en Gavin Bryars vind je hier hun vroegste meesterwerken. Geld was er niet, en dus hadden ze voor de hoezen een ingenieuze oplossing bedacht – er werd één kleurenfoto gedrukt op lp-formaat, en voor elke aflevering werd die foto met zwart overdrukt, waarbij steeds een ander fragment van de foto werd vrijgelaten, net als de titel van de plaat en de componist. Dat leverde een zeer herkenbare serie platen op. De platen zelf zijn stuk voor stuk de moeite meer dan waard, maar hopelijk worden ze nog eens op cd uitgebracht, want dit is muziek waarbij elk tikje en elk ruisje hinderlijk gaan werken. Helemaal onderaan deze pagina, onder de hoezen, vind je twee muziekfragmenten – de eerste is van Michael Nyman, van zijn Decay Music 1-100. Een fragment van 45 seconden is voor dit soort muziek echt te kort, want deze muziek moet eigenlijk de kans krijgen zich te ontvouwen. Dat geldt in mindere mate ook voor John White’s Machine Music, waarvoor we een fragment uit zijn Jew’s Harp Machine hebben gekozen, met naast White zelf ook Gavin Bryars, Michael Nyman en Christopher Hobbs op mondharp.

.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.