Begin jaren zeventig gingen we met een groepje vrienden naar een concert in een zaaltje in Den Bosch. De Amerikaanse gitaarband Redwing zou er optreden, en we wisten dat de band heel goed was door een artikeltje in Aloha en door de single California Blues die ik op de kop getikt had. We wisten verder niets van de band, we wisten zelfs niet hoe ze eruitzagen. Dat zou voor een vreemd misverstand zorgen.

Het concert begon, en de gitaarband die speelde was aardig, maar niet echt opzienbarend. Toen ze na een uur stopten dacht de helft van het publiek dat een uur wel genoeg was en vertrok. Na de pauze klommen vier lelijke jongens op het toneel. Ze hadden bruine ribfluwelen broeken aan met bretels, en houthakkershemden. Maar toen ze begonnen te spelen bleek dat de echte groep Redwing de reputatie meer dan goed maakte – er werd snoeiharde rock gespeeld, met twee sologitaristen die vlammend en lekker scherp muzikaal met elkaar op de vuist gingen. Dit was het echte werk, en een van de opwindendste rockconcerten die ik ooit heb meegemaakt.

Ze speelden dat de vonken erafspatten, en wisten van geen ophouden. Ik weet zeker dat iedereen die zich toen in het razend enthousiaste publiek bevond hun titelloze debuutplaat heeft aangeschaft. Merkwaardig genoeg heeft die plaat nooit veel gedaan (misschien waren ze toch gewoon te lelijk), en heeft het tot nu geduurd voor hij op cd verscheen. We kunnen nu wel constateren dat de muziek van Redwing nog steeds staat als een huis, en dat het allemaal nog net zo scherp en fris klinkt als toen. Als ik een adrenalinekick nodig heb draai ik de single California Blues nog steeds regelmatig, en hij is hier te vinden als afsluiter van een lekkere felle rockplaat die we zonder voorbehoud kunnen aanraden.

• Redwing – Redwing – Fallout FOCD 2074