Als recensent word ik steeds bescheidener, omdat ik merk dat er ongelofelijk veel fantastische muziek gemaakt wordt die op de een of andere manier toch aan de aandacht ontsnapt. Harvey Reid is zo iemand die steeds op een onbegrijpelijke manier onder de radar door blijkt te zijn gevlogen. De man heeft al een enorm oeuvre aan cd’s uitgebracht op zijn eigen label, en ik had nog nooit van hem gehoord, en dat komt niet doordat hij niet goed is, want ik werd volledig weggeblazen door de kwaliteit van zijn muziek. Hij schrijft om te beginnen intelligente, mooie liedjes, zingt die vervolgens overtuigend met een goede, plezierige stem (soms ondersteund door een prachtige vrouwelijke tweede stem) en hij speelt fenomenaal gitaar, banjo, en autoharp. Vooral die autoharp verbaasde me, want het is een instrument dat nooit helemaal serieus genomen werd, maar Reid doet er onvoorstelbaar mooie dingen mee. De titel van zijn laatste cd is perfect, want hij speelt hier inderdaad blues en is daarin niet puristisch, dus hij verkent ook de vertakkingen van de blues. We komen zeker terug op Harvey Reid, maar hier kun je vast twee fragmenten horen van zijn laatste album, dat van begin tot eind magnifiek is. Een absolute aanrader.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.