The Rhythm Junks is een Belgische band met een, wat mij betreft, weinig aansprekende naam, maar een geweldig geluid. En als je hun tweede cd Pop Off een paar keer beluisterd hebt moet je concluderen dat de bandnaam niet eens zo gek gekozen is – je dreigt er zelf ook een rhythm junk van te worden. Want dat ritme wordt door de ritmesectie van bas en drums fantastisch neergezet. Soepel, jazzy, flexibel, stuwend, stevig en steeds verrassend. Luister maar eens naadr de verbijsterende tempowisselingen in een nummer als Panamajumbo.

Drums en bas leggen de ijzersterke bodem, maar de mondharmonica van frontman Steven Debruyn is de volgende sterke troef van deze band. Soms, zoals in het fantastische Monk It Up, klinkt die mondharmonica bijna als een pijnlijk loeiende tandartsboor, maar hij klinkt overal krachtig en trefzeker, en dat geldt ook voor de zang van Debruyn. Een gitarist heeft de band niet, maar wel een mooie strakke blazerssectie. Bij elkaar levert dat een absolute wereldband op, die een origineel funky geluid combineert met een immer stevige groove. Heerlijk, opwindend en niet te classificeren.

Misschien kun je ze onder de nieuwe blues plaatsen, maar het is soms ook pure pop, rock, funk of punk, met jazzy kantjes en buitengewoon grappige momenten. Verslavende muziek. Een absolute aanrader dus.