Paul Rishell en Annie Hayes vormen een onvergelijkbaar bluesduo. Als je alleen al ziet wat ze allemaal spelen naast hun basisinstrumenten (gitaar voor Paul, mondharmonica voor Annie), en hoe goed ze dat doen, dan sla je steil achterover. Nu is virtuositeit niet alles, want vooral in de blues moet je ook in staat zijn de luisteraar in het hart te raken. Met de indringende zang van Rishell lukt dat bijzonder goed. Hij heeft een jonger klinkende stem dan je zou verwachten (een lichte tenor, zou je kunnen zeggen), maar hij weet je daarmee keer op keer te raken.

Er wordt op deze geweldige cd zowel akoestisch als elektrisch gespeeld, met als uitsmijters twee livenummers, waarbij ze vooral met het laatste nummer, Magic Sam’s Lookin’ Good het publiek echt razend enthousiast krijgen, terwijl je hier toch echt alleen een versterkte gitaar en een mondharmonica hoort. Annie Raines laat met name in dit nummer dan ook voluit horen wat ze in haar mars heeft, met subtiele verwijzingen naar andere mondharmonicagroten als Sonny Terry en Little Walter. Er worden meer klassieke bluesnummers gespeeld, van onder meer Charley Patton, Lemon Jefferson en Ma Rainey. De eigen composities passen er naadloos tussen.

Wat deze plaat verder bijzonder maakt zijn de arrangementen. Luister bijvoorbeeld eens naar de adembenemde combinatie van Rishell’s antieke Koa houten akoestische gitaar en Raines’ “Hawaiiaanse Mandoline Harp” in I Had A Good Mother And Father. Rishell speelt overigens op momenten echt verbijsterend goed gitaar, maar dan wel zó, dat het heel gewoon en natuurlijk klinkt. En dan zingt hij er ook nog bij. Af en toe worden er ook wat vrienden bijgehaald, en ook dat levert verrassende blues op.

De hele cd is eigenlijk één grote ontdekkingstocht als je dacht dat blues een simpele muzieksoort was. Dat niet alleen, de kern van de blues, het stukje dat echt bij je binnendringt, blijft ook inderdaad steeds de kern. Mooimooimooi.