Ritmia was een Italiaanse band die in 1986 een inmiddels bijna klassiek geworden plaat opnam. Forse Il Mare van Riccardo Tesi, Enrico Frongia, Daniele Craighead en Alberto Ballia is, ruim twintig jaar na dato, nog steeds een van de toppers van de nieuwe Italiaanse folk. Ik kende het bestaan van dit album eerlijk gezegd nieteens toen het me door een collega werd toegespeeld, in een neutraal hoesje met daarop alleen de naam van de band, waardoor ik onbekommerd en onbevooroordeeld kon luisteren. Mijn onmiddellijke conclusie na één keer luisteren: een meesterwerk!

Er staan maar vier nummers op het album, variërend in lengte van ruim vijf minuten tot bijna een kwartier, met twee nummers van ruim negen minuten daartussen. De muziek is onmiskenbaar Italiaans, maar het is zowel folk als jazz als wereldmuziek als akoestische rock, met vier virtuozen die niet alleen in een razend tempo met elkaar, onder elkaar door en langs elkaar heen spelen, regelmatig van tempo en toonsoort en instrument wisselen binnen één nummer, maar die elk nummer toch een kop en een staart weten te geven, terwijl de zang van Enrico Frongia je diep kan raken. De melancholie zit diep in deze muziek verankerd, waardoor het veel meer is dan een geniaal staaltje grensverruiming van een paar virtuozen.

Je hoort dat er losjes met elkaar gespeeld en gedold wordt, terwijl de zaak tegelijkertijd strak in elkaar steekt. En dat terwijl er laag op laag gestapeld wordt, met adembenemend gitaarspel van Alberto Balia (die zijn hand ook niet omdraait voor de klarinet, bas of zang), vlammend en gepassioneerd blaaswerk van Daniele Craighead op saxen en onder meer de piffero, een rauwklinkend rietinstrument dat je zo in een rockband zou kunnen inzetten, de voortreffelijke zang en het stuwende gitaarwerk van Enrico Fongia en natuurlijk Riccardo Tesi die overal waar hij speelt bewijst dat hij met zijn accordeon grenzen kan verleggen. Magnifiek.

Dat klinkt een beetje alsof het om intellectuelenmuziek gaat, maar niets is minder waar, want dit is weliswaar avontuurlijke en intelligente muziek, maar het is tegelijkertijd muziek die je in je buik voelt en die je op een goede manier bij de strot grijpt. Een bijna vergeten meesterwerkje.

  • Ritmia – Forse Il Mare

  • En Cliff van CD Roots is het met me eens! (en volgens mij kun je de cd alleen hier nog bemachtigen)