De loopbaan van de zusjes Roche begon veelbelovend, toen ze door Paul Simon in 1973 werden gevraagd op zijn plaat There Goes Rhymin’ Simon te zingen. Simon produceerde vervolgens een van de nummers op de debuutplaat van Maggie en Terre Roche twee jaar later, en speelde ook gitaar. Toch deed die plaat helaas niets, hoewel het een ijzersterk album was. Dat is het overigens nog steeds, want het heeft de tand des tijds prima doorstaan. Mooie liedjes, prima samenzang, fraaie arrangementen. Een droomdebuut bij een grote platenmaatschappij (Columbia) die het tweetal liet vallen toen het commerciële succes uitbleef.

Warner Bros bracht vier jaar later de eerste (titelloze) plaat uit van The Roches. De zussen waren nu met zijn drieën. De jongste zus, Suzzy, zou in de loop der jaren het prominentst aanwezig blijven van dit talentvolle drietal. Die eerste trioplaat van de Roches werd geproduceerd door niemand minder dan Robert Fripp, en Maggie’s nummer The Married Men werd gecovered door Phoebe Snow. Het leek er dus sterk op dat de zussen met dit sterke album dan toch door zouden breken. Dat gebeurde helaas niet, en de daaropvolgende platen werden eerlijk gezegd steeds slechter. De zussen zongen nog steeds fantastisch, en ze bleven ook prima liedjes schrijven, maar de platenmaatschappij wou blijkbaar krampachtig een groot publiek bereiken, waardoor die commercieel bedoelde platen niet echt heel erg interessant klonken.

De Roches zingen fantastisch samen, en die prachtige samenzang komt het beste tot zijn recht als de arrangementen spaarzaam zijn. Hun echte sublieme meesterwerk maken ze pas in 1995 – op Can We Go Home Now hebben ze volledig hun draai gevonden. Intiem, ingetogen, prachtig gezongen, zeer melancholiek en mooi. Zeer mooi. Vooral het ruim acht minuten durende titelnummer is een parel. Helaas bleek het ook de laatste plaat van het trio te zijn.

Terre maakte nog een soloplaat, en Suzzy zelfs twee. Suzzy, die nog een tijd met Loudon Wainwright III getrouwd was (ze hebben samen ook kinderen) is op dit moment de meest in het oog springende van de drie. Ze speelt ook in het kwartet Four Bitchin’ Babes, en ze heeft inmiddels twee prima platen gemaakt met haar zus Maggie. Begonnen de Roches als Maggie & Terre Roche, en schreef Maggie alle nummers op de eerste plaat, nu heet het duo Suzzy & Maggy Roche, en zijn de meeste nummers van Suzzy. Maggie levert op de laatste duoplaat, Why The Long Face, overigens ook weer een paar juweeltjes van liedjes, al haalt ze ook een nummer van vijfentwintig jaar geleden tevoorschijn, het prachtige, bijna vals gezongen One Season, al verzucht ze hier in de laatste zin “can’t get enough of you”.

Overigens zijn ook op de mindere platen van de dames Roche altijd wel een paar juweeltjes te vinden, en is hun plaat voor kinderen een onverwacht mooie cd geworden. We zetten hier een paar hoogtepunten op een rij, in omgekeerde chronologische volgorde.

  • Suzzy & Maggie Roche – Why The Long Face – Red House Records
  • The Roches – Can We Go Home Now – Rykodisc
  • The Roches – The Roches – Warner Bros
  • Maggie & Terre Roche – Seductive Reasoning – Columbia

Het loont ook de moeite om op de website van de Roches te kijken. Je kunt daar niet alleen stukken van hun muziek beluisteren, maar ook kijken naar optredens, bijvoorbeeld in de David Lettermanshow.