
een langspeelplaat uit 1965
Een “close reader” las in een van mijn bijzinnen (misschien moet je er even naar zoeken) dat ik een nummer van een plaat had geplukt, en dat die langspeelplaat per plaatkant maar tien minuten muziek bevatte. Dat leek hem toch wel heel sterk overdreven. Daarom hier het bewijs, van de langspeelplaat King Of The Road van Roger Miller. Misschien overdreef ik wat als je naar kant één kijkt, maar kant twee maakt dat weer ruim goed, dacht ik zo.
Langspeelplaten werden vaak niet speciaal gemaakt (dat kwam later pas), maar in elkaar geflanst als een artiest een hit had. Er werden dan wat b-kantjes en restjes bij elkaar geveegd, en dan kreeg je dus dit – een plaat met een lengte die tamelijk gênant is, nog geen twintig minuten. Tegenwoordig zou je je schamen voor een cd die zo kort zou duren, dan noem je het een mini-album, maar toen werd je ongegeneerd besodemieterd waar je bij stond. En als je, zoals ik, dan ook nog een zwak hebt voor bijvoorbeeld Roger Miller, dan bewaar je zo’n plaat ook nog, juist vanwege dat slordige Heartbreak Hotel, dat je nergens anders zult vinden.
En nee, er is niets aan gephotoshopt – dit is echt de complete tracklist van deze langspeelplaat. Zo kort waren die nummers toen. Niks uitmelken. Boeing Boeing 707, ook van Roger Miller, duurde zelfs nauwelijks meer dan een minuut.