Ivo Rosbeek is een Limburgse pianist en multi-instrumentalist die ik kende van de cd’s die hij maakte als de band achter Paul van Loo. Ze maakten samen onder meer verrassend mooie opnames van liedjes van Ede Staal, waarbij vooral ook de rol van Rosbeek niet onderschat mag worden. Nu ligt er een solo-album van Rosbeek, maar voor de liefhebbers van de muziek van het duo “van Loo-Rosbeek” is het een ietwat gemengd genoegen.

Om te beginnen – Ivo Rosbeek schrijft mooie liedjes. Punt. Een liedje als “Ik wil rusten” is prachtig, en het arrangement sluit hier heel mooi aan op de tekst. Dat arrangement bevat ook een heleboel piepkleine grapjes die je soms pas hoort na drie keer luisteren. Mooi dus. Dan volgt heel passend een redelijk ingetogen nummer waarin Rosbeek zichzelf op een concertvleugel begeleidt, waarna op een fraaie manier violen en klarinetten worden toegevoegd.

Bij Tonen of Verstoppen haak ik af. Daarin wordt de stem van Rosbeek vervormd op een manier waar ik letterlijk misselijk van wordt, en dat is geen beeldspraak of een grapje. Ik word er echt fysiek misselijk van, en heb dan ook de neiging de cd onmiddellijk uit te zetten en nooit meer te draaien. Nu kun je een cd gelukkig ook zo programmeren dat je één nummer gewoon kunt overslaan, dus die optie zal ik dan maar nemen, met het uitdrukkelijke verzoek aan Rosbeek om dit soort dingen nooit meer te doen, hoezeer ik ook begrijp dat het goed bij de tekst past. Je wil niet dat je luisteraars gillend weglopen.

Gelukkig volgen er daarna wat aangenamer gearrangeerde liedjes, van een simpel pianobegeleid liedje met klokgetik (Ieder zijn tijd) via het prachtige Kleine Droom (alle instrumenten: Rosbeek) tot het lekker poppy Wereldhit, het bijna rockabilly galmende Je Geld Of Je Leven, het folky gitaarnummer Kroonprinsen, wat mooie liefdesliedjes, het titelnummer over vals spelen en vals zingen, en als bonus een liveopname van het in het Duits gezongen Berlin. Mooi. Als je dan nog even geduld hebt komt er nog een alternatieve versie van “Ik wil rust”. Daarmee is de cirkel mooi rond en wordt het een fraai uitgebalanceerde cd, met alleen die ene misser waar mijn maag zo onverwacht heftig op reageert.

Reactie van Ivo Rosbeek

 
Dag meneer Moors,

Het spijt me dat ik U middels mijn cd fysiek misselijk gemaakt heb, ECHTER de tijden dat SINGER-SONGWRITERS enkel en alleen met hun gitaar en woorden mochten provoceren en hun boodschap duidelijk probeerden te maken is naar mijn mening voorbij!

Laat ik verwijzen naar Frank Zappa of the Velvet Underground. Ik durf mezelf niet met deze grootheden te vergelijken, echter mijn “Tonen of verstoppen” is peanuts in vergelijk met wat deze bands reeds in de jaren zestig aan extreem klinkende liedjes tussen pareltjes op hun albums zetten. Zelfs Bob Dylan werd verguisd toen hij zijn akoestische gitaar voor een electrische topband verruilde.

Dit lied is extreem omdat de boodschap zeer extreem is!
Tijdens een avond stappen kwam iemand op het idee om in Heerlen eens naar zo’n “feestcafé” te gaan. Eén van de vele feestcafés waar het gros van de uitgaande jeugd naar toe gaat. TIJDENS DIT BEZOEK WERD OOK IK FYSIEK MISSELIJK. Alles wat ik in de tekst van “Tonen of verstoppen” beschrijf gebeurde daar echt; één van de meest surreallistische gebeurtenissen die ik de laatste jaren heb meegemaakt. De situatie was voor mij SUPEREXTREEM, terwijl ik me realiseerde dat het voor het gros van de aanwezigen een wekelijks terugkerend ritueel van platvloerse stront was die er zo Keihard ingeramd werd dat je het letterlijk niet kunt ontvluchten.
Dit is een fantastisch thema voor een lied en dat kun je niet met een pianobegeleiding duidelijk maken!

Nu zou ik als jonge liedjesschrijver (32 jaar) heel braaf met Paul van Loo alleen maar “Vreuger, vreuger” kunnen zingen, maar VALS gaat over deze tijd. De teksten staan centraal en bezingen de misfits van deze tijd die ik VALS vind. De arrangementen zijn geregeld ironisch gekozen en bij dit lied ga ik inderdaad zo ver dat ik muziek opneem die ik zelf niet meer mooi vind.

De wereld van de muziek is echter ouderwets naar mijn mening: in de beeldende kunsten is schoonheid al lang geen thema meer en ook lelijkheid wordt hier gewaardeerd. Het gaat om de perceptie. Door dit statement houdt ik mijn wat oudere publiek een spiegel voor en zeg ik indirect eigenlijk: “kijk dit is je dochter of zoon misschien op dit moment aan het doen”. En ondertussen “kopieer en plak” ik wat ik in dat klote feestcafé gehoord heb: DE HUIDIGE REALITEIT.

Dit ene lied op de cd moet daarom ook shockeren.
 
Ik wilde dit verhaal even kwijt en hoop dat U hier begrip voor heeft.
Nogmaals mijn excuses dat de eerste cross-over “Singer-Songwriter meets DANCE” U verontrust heeft.
Wellicht dat ik daarom ook “Ik wil rusten” zing.

Buiten dit wil ik U wel bedanken voor de verder positieve recensie.

met vriendelijke groet, ivo rosbeek

Antwoord op de reactie

Dag Ivo,

Helemaal mee eens, moet ik eerlijk zeggen. Begrijp me niet verkeerd, want ik vind dat arrangementen die wringen of die bijna vals klinken vaak heel goed passen in een liedje. Dat geldt bijvoorbeeld nadrukkelijk voor “Ik wil rusten”, waar ook wat bewust wringende stukjes in zitten. Ik haak alleen af als mijn maag ook echt gaat protesteren, dat is alles. Dat je met dat liedje een heftige reactie wou losmaken, dat begreep ik wel, en je hebt je statement dan ook duidelijk gemaakt. Maar het is met zo’n vervormde stem net als met stroboscopische lichteffecten – sommige mensen reageren daar lichamelijk nogal fel op, en dat was eigenlijk mijn punt. Ken je de film “Lola Rennt”? Daar wordt muziek gebruikt als middel om de druk en de haast die de hoofdrolspeelster voelt te benadrukken, maar die muziek heeft op mij hetzelfde fysieke effect – ik word er echt misselijk van, en dit was dan ook een van de zeer weinige films waar ik bij weggelopen ben. Dat was waarschijnlijk niet de bedoeling van de filmer, maar de een is wat gevoeliger voor dit soort grappen dan de ander, vermoed ik.

Met vriendelijke groet,
Holly Moors