Terje Rypdal is een Noorse gitarist die al decennia lang de ene na de andere meesterlijke plaat maakt. Rypdal zit al een mensenleven bij platenlabel ECM, en hij past daar ook perfect bij. De muziek op dat label is het beste te omschrijven als avantgardistische jazz.

Een album van Rypdal kun je blind kopen, als je tenminste van dit soort muziek houdt. We hebben het dan over jazz die tegen moderne serieuze muziek aanleunt, muziek die niets puristisch heeft, avontuurlijke en spannende muziek waar je echt even voor moet gaan zitten.

Rypdal is een elektrische gitarist die goed naar Hendrix heeft geluisterd en die op zijn eigen virtuoze en vrij ingetogen manier daar een heel andere kant mee is opgegaan. Gedragen, lyrische, zangerige melodieuze gitaarklanken worden afgewisseld met scheurende rock en experimentele vervormingen.

Rypdal is verder een meester in het aanbrengen van een strakke spanningsboog, waardoor je als luisteraar altijd op het puntje van je stoel zit. Het concert dat hij in 2005 opnam tijdens de Leipziger Jazztage samen met pianist Ketil Bjornstad is ook weer zo’n meesterwerkje waar je ademloos naar zit te luisteren.

Als je deze cd heel zachtjes op de achergrond zou horen zou je kunnen denken dat je met een vorm van new agemuziek te maken had, maar daar is deze muziek veel en veel te spannend voor. Rypdal is als gitarist al een wonder om naar te luisteren, maar hij heeft hier in Bjornstad een geestverwant die voor een intensieve en vlammende wisselwerking zorgt. Magnifiek.

PS
We weten niet zeker of de f in de titel een vergissing is of niet…