Dino Saluzzi is een Argentijnse bandoneonspeler die niet helemaal voor niets bij het avontuurlijke platenlabel ECM terecht is gekomen. Je kunt nog steeds horen dat zijn basis ligt bij de Argentijnse tango, maar jazz en improvisatie hebben in de loop der jaren de overhand gekregen, en nu heeft hij zo langzaamaan de perfecte balans gevonden tussen compositie en improvisatie, tussen folk en jazz, en tussen avantgardistisch musiceren en de pure melancholie. Op het album Kultrum hoor je Saluzzi solo op de bandoneon, maar ook zingend, fluitend en op verschillende percussie-instrumenten. De muziek is moeilijk te omschrijven, want het zingen doet af en toe denken aan ritueel indianengezang, terwijl je even later denkt met een freejazzband te maken te hebben. Toch blijft de muziek spannend van de eerste tot de laatste noot, terwijl de lol van Saluzzi aanstekelijk werkt – je schiet als luisteraar ook geregeld in de lach, terwijl er daarnaast prachtige ingetogen melancholieke momenten langskomen. Dit is Saluzzi op zijn best, en als je deze cd een keer gehoord hebt wil je de man vooral heel graag een keer live zien optreden.

De cd waar ik het hier over heb dateert uit 1982 – in 1998 heeft Saluzzi met het Rosamunde Quartet nog een album onder de titel Kultrum opgenomen.