De Argentijnse bandoneonspeler Dino Saluzzi vertelt graag de volgende anecdote over de schrijver Jorge Luis Borges die op late leeftijd zijn dagelijkse avondwandelingetje door Buenos Aires maakt als hij onverwacht wordt aangeschoten door een geagiteerde jonge man die hem aan zijn mouw trekt en roept “Meester, meester, ik begrijp uw nieuwe boek niet”. Borges draait zich langzaam om en zegt rustig: “Maak je geen zorgen, het was ook niet voor jou bedoeld”.

Saluzzi zegt dan lachend dat veel kunstenaars zich hierin zullen herkennen, omdat er veel kunst is die niet voor haastige mensen gemaakt is. Het is niet voor niets dat het verhaal juist Saluzzi aanspreekt, want het geldt duidelijk ook voor zijn muziek. Trage, meanderende melodieën, spannend samenspel en subtiele wisselingen kenmerken de bijzondere muziek van Saluzzi altijd al, en op de nieuwe cd Ojos Negros, die hij maakte samen met de celliste Anja Lechner, is dat niet anders.

Muziek dus die tijd, rust en aandacht nodig heeft. Neem er op een mooie avond de tijd voor en je staat versteld van de geheimen die de muziek dan prijsgeeft. Het is eigenlijk merkwaardige muziek – het is geen tango, het is geen jazz, geen kamermuziek, geen echte fusion, geen avantgarde, maar er is van al die categorieën wel een vleug te vinden. Mooie melancholieke trage melodieën, virtuoze muzikanten die heel erg goed naar elkaar luisteren en al improviserend samen prachtige klanktapijten weven. Daarbij zijn de toetsen van de bandoneon soms als percussie te horen, en wordt de cello niet alleen bestreken, maar ook betokkeld. Prachtig.