Si Kahn is een geweldige songschrijver. We hebben het hier al eerder over hem gehad, en nu hadden we de kans hem live te zien, dus wij gingen op een gure winteravond naar Noordpolderzijl, naar het noordelijkste café op het Nederlandse vasteland. Het ligt tegen de dijk aan, en overdag kun je zo over de Waddenzee uitkijken. Café ’t Zielhoes heeft een concertzaaltje ter grootte van, en met de uitstraling van, een ruim uitgevallen huiskamer. Si Kahn speelde er op die gure vrijdagavond 20 januari 2006 voor een publiek van dertig mensen, waaronder vijf van zijn familieleden. De rest van het publiek, moeten we eerlijk zeggen, bestond uit echte liefhebbers en kenners.

Kahn kan eigenlijk helemaal niet zo goed zingen, en ook gitaarspelen is niet zijn sterkste kant, maar een uitstekende technicus zorgde er in ieder geval voor dat het geluid optimaal was. Dat is helemaal niet zo vanzelfsprekend, want juist in dit soort accommodaties klinkt de muziek soms heel beroerd. De juiste man achter de knoppen is goud waard, en in ’t Zielhoes hebben ze zo’n witte raaf.

Dat hielp zeker, en wat nog meer hielp was dat Kahn echt iets te vertellen heeft en dat ook doet in uitstekende teksten en mooie melodieën. Hij schrijft de prachtigste liefdesliedjes, maar ook zeer kritische activistische liederen, waarbij hij heel knap steeds het belerende vingertje weet te vermijden. Na drie nummers viel het bezwaar van de gebrekkige performance dan ook weg, omdat je echt zat te luisteren naar wat de man te vertellen heeft.

Moondog heeft ooit een plaat met liedjes opgenomen en hij zei daar zelf over “Moondog die een liedje zingt? Laat me niet lachen! Hij laat je alleen maar horen hoe het liedje gaat (he just shows you how it goes).” Daar moest ik aan denken toen ik Si Kahn live hoorde zingen. De man is een werkelijk fenomenaal goede songsmid, en hij laat je horen hoe die liedjes gaan. Als je er echt voluit van wil genieten kun je eigenlijk beter naar de uitvoeringen van anderen luisteren.

Hoe goed hij als liedjesschrijver is bewees hij ter plekke op een wel heel bijzondere manier. Iemand had een uur voor het concert gesuggereerd dat hij eigenlijk een liedje zou moeten schrijven over wadlopen. Twintig minuten voor hij begon te zingen was het liedje af, en verbijsterend genoeg was het niet zomaar een in elkaar geprutst niemendalletje, maar een echt sterk liedje over “mudwalking”, waarin niet alleen Noordpolderzijl met name genoemd werd, maar ook Beerenburg, en toen het liedje als toegift nog een keer gespeeld werd bedacht hij dat “mudwalking” ook gewoon vervangen kon worden door “wadlopen”, en daar zat het hele café zomaar het refrein van een Engelstalig liedje over wadlopen mee te zingen, ter plekke geschreven door een zestigjarige singer/songwriter uit Amerika.

Als je van goede liedjes houdt moet je beslist eens naar Si Khan luisteren. Hij heeft een aantal cd’s te koop die zeker niet allemaal beroerd klinken, en nogmaals – zijn liedjes zijn eigenlijk allemaal sterk.